En weer een tien voor de weersverwachting. Het zal best een Nederlands warmterecord kunnen worden: meer dan 20 graden Celcius op 23 maart. En dat terwijl dit weekend ook de WK afstanden in Thialf zijn.
Met zo min mogelijk bepakking ga ik op pad. Ik twijfel of ik een leesboek zal meenemen voor in de trein. Ik zit midden in het spannende verhaal van De Hongerspelen. Maar ik vind de 330 bladzijden toch te zwaar. Gelukkig heb ik ruim overstaptijd in Arnhem, dus kan ik bij de Bruna in de stationshal nog een paar bladzijden verder lezen.
Ina voegt zich in Zevenaar bij mij, zelfs zonder jas. Met de bus zijn we zo in Braamt, waar de halve etappe van vandaag begint. Wat een vreugd om weer wat kleur op de foto te kunnen zetten. De knalgele forsythia (hier moet ik even de spellingcontrole gebruiken) spat van het scherm af. Al kletsend missen we een afslag. Dus terug naar de Korteweg om zo het bos in te lopen. Nog in de ban van De Hongerspelen zie ik hier Rue al in de bomen, en Katniss met mos haar zilveren pijlen reinigen. Van de week is de film ervan in de première gegaan, en Margot gaat er vanmiddag heen. Iets voor de Amerikaanse leerling die Ina morgen als gast in huis krijgt?
De bankjes zijn dun gezaaid. Waar we er uiteindelijk eentje vinden (met uitzicht op een stuk open veld), doet het ons erg denken aan onze afgebroken wandeling in Groesbeek. Maar het ziet er allerminst naar uit dat we hier ook door een plensbui zullen worden overvallen. Integendeel, we zijn blij dat we deze etappe grotendeels in de schaduw van de bomen kunnen lopen! Ik heb al lang mijn jas ook uitgedaan en in mijn rugzakje gepropt. We zijn blij met onze flessen KRNWTR.
Halverwege begin ik helaas mijn kleine teentje te voelen. Gisteren heeft de pedicure er een blaar en wat eelt verwijderd. En ik heb vanmorgen erg mijn best gedaan om er een mooi geknipte pleister op te plakken. Ik kon er- met stijve rug- net bij. Hoog tijd voor een nieuw matras en lattenbodem. Vanmorgen met de trein kwam ik langs Duiven. Was ik met de auto gegaan, dan had ik op de terugweg langs de Ikea daar kunnen gaan voor de Sultan Flokenes. Maar goed, die gedachte zit in de categorie: "ik heb nog gedacht, zal ik een cake bakken?"
Bij het Blotevoetenpad komen we helaas geen wandelaars zonder schoenen aan tegen. En wij houden ze ook maar aan. Hoewel het me best (voor een andere keer) een lekkere ervaring lijkt. In Zwitserland zijn we een keer met de voeten in een Kneipp-bad geweest. Ijskoud. Op de grens van heerlijk en afschuwelijk. In de verte zien we het torentje van Hoch Elten. En terwijl de vogeltjes kwetteren en de spechten kloppen (woody woodpecker is mijn tatort), kletsen wij de volgende kilometers weg.
Bij het pannenkoekenrestaurant in Hoch Elten bestellen we een tonic. Nu missen we Annette natuurlijk wel. Maar over twee weken hebben we gedrieën ongetwijfeld weer ons tonic-moment. Wat we ook gaan doen op de zussendag....
Twee Pieterpad-ters zitten in korte broek aan het tafeltje naast ons. Zij zet ons op de foto. Waarom er een mistmaker op het terras staat blijft mij een raadsel. Heeft dat te maken met een dreigende wespenplaag? Die vliegenmeppers hangen er toch ook niet voor niets? Dat past dan ook weer in het thema van de Hongerspelen.
De Drususbron is gesloten, dus we kunnen niet roepen wie de burgemeester van Wezel is. We lopen in een wat snellere versnelling naar Elten, om daar de buurtbus van tien voor 3 te halen. De vrouw aan de kaaskraam vertelt me waar de halte precies is. Alsof we aan een groepsreis deel gaan nemen, zo intiem is de buurtbus. De hobbels neemt de chauffeur zonder afremmen. Mijn rugpijn zou er zo van wegschieten. In Zevenaar zoekt Ina haar auto op, want thuis mag er nog flink opgeruimd worden voor morgen de Amerikaanse leerling uit Detroit arriveert. Ina zwaait vrolijk naar me als ik in de trein richting Arnhem wegrijd. Wat hebben we lekker gewandeld! En wanneer ik thuis vertel over Detroit, weet Vera precies: dat was nummer 11 bij topo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten