Werkhoven - Wijk bij Duurstede (14 km)

Gelopen op vrijdag 17 januari 2014 met Alette en Wendeline (route)

Opeens staan we binnen een paar dagen gedrieën op het Utrechtpad. Lange termijn planning is dit keer niet nodig. Bij bushalte Hardenbroek parkeren we de auto's op een picknickplaats. En gelijk lopen we langs de Kromme Rijn. Het is een smal graspaadje. Geen watervogels, geen koeien of schapen in de wei, geen volle fruitgaard. En toch heeft dit kale landschap ook zijn charme. De vormen van de bomen zie je zo goed, met al die dunne takjes. En als de zon doorbreekt glanzen de rietstengels goudkleurig.

Afgezien van wat wielrenners (nee, het zijn geen motorrijders) en wat hondenuitlaters, is de weg voor ons. Langs het Amsterdam Rijnkanaal wordt door vader en dochter druk gesnoeid. Hij vertelt ons waarom: deze fruitgaard is een maand geleden ernstig beschadigd door een zeer lokale windhoos. De bomen zijn dood en worden nu door hen in stukken gezaagd.

De Irenesluizen zijn hoog. Het water kolkt binnen de sluisdeuren. Ongemerkt zijn we dan zo in Wijk bij Duurstede. Bij Café De Engel sluiten we de wandeling af met een cappuccino en verse muntthee. We voelen ons "lekker uitgelaten". Laat het weekend maar beginnen.

Bunnik - Werkhoven (14 km)

Gelopen op dinsdag 14 januari 2014 met Wietske en Annemieke (route en een stukje hiervan)

Alle drie alle tijd, dus op pad. In druilerige miezer begeven wij ons op het Utrechtpad. Paraplu en poncho blijven in de tas.

Start met een 'welfie' op de brug bij het Jaagpad van Bunnik. Toen ik hier een half jaartje geleden liep poseerde er een bruidspaar. Annemieke blijkt een geweldige rugzak-bar mee te hebben. Koffie, melk, thee, scroggi olijvencrackers, een snoepzak en een hippe broodtrommel: alles zit erin. Wil ze wat van ons?

We volgen voortdurend de Kromme Rijn. In mijn gidsje staat een stuk gestippeld als 'toekomstige route'. Die blijkt al gemarkeerd te zijn.

Omdat er geen zijwegen zijn, en we continu langs de waterkant lopen, hebben we alle gelegenheid om te kwekken. Toch zien we nog best wat van de omgeving: sigarenplanten in het water, eenzame appels aan de kale fruitbomen, rechte en kromme knotwilgen en modder: veel modder.

We doen geen stop onderweg, want daarvoor is alles te nat. Dus al lopend nuttigen we de boterhammen. Pas bij kasteel Sterkenburg strijken we neer. Op een mega-gladde houten vlonder met picknicktafel. Wietske breekt er bijna haar been.  Er is hier helaas geen horeca, ondanks de rode loper op de trappen. Een vriendelijke mevrouw uit een kantoortje vertelt dat in het kasteel en de paar huizen ernaast (koetshuis, tuinhuis) 30 B&B bedden zijn.

Verder gaan we verder. De laatste twee kilometers gaan langzaam: over smalle houten planken, door zompige weiden, langs prikkelstruiken over modderige paadjes. De broekspijpen worden bruiner en natter. En wij genieten!

                                   

 

  

                                      

 

Oldenzaal - Borne (20 k m)

Gelopen op vrijdag 10 januari 2014 met Emmeke (route)

Na een goede nachtrust en een uitgebreid Twents ontbijt met krentenwegge gaan we om 9.30 uur op pad. Doel 1: een drogisterij voor blarenpleisters. Een gelhoesje om om de teen heen te schuiven: wat een uitvinding van dr Scholl!

We dwalen wat om de Hyacinthstraat te vinden, maar zijn dan echt goed op weg. Een stralend blauwe lucht en krachtige zon aan de hemel! Langs de trimbaan, die prachtig is aangelegd in het Hulsbeek. Wat een mooie recreatievijver. Het pad loopt er pal langs, met zonlicht op de berken en rietstengels en op het wateroppervlak. We koersen af op Deurningen. En daar hebben we geluk: de boerderij is open voor versgezette koffie plus stroopwafel van de voormalige schaapsherderin. De stagiaire verzorgt de zes honden en de kippen (die springen naar de vetbollen in de struiken) en de schapen in de prachtige stal. De boerin heeft ook het Pieterpad gelopen is nu bezig met het Marskramerpad. Haar  houten gekrulde herderssstaf staat bij het fonteintje bij het toilet.

We gaan de Vlijertsdijk op en genieten van het ruime landschap om ons heen. Weilanden met eenzame boerderijen. Bij de Deurningerbeek gaat ons avontuur van start. In het boekje staat: onderhoudspad langs beek. Nou, dat hebben we geweten!!!!  We lopen over de glibberige modderige platen. In de verte een graafmachine. Daar kunnen we ternauwernood omheen. Weer verder over de platen, maar dan houden die op. Nu moeten we door de modder. Help, hoe diep zakken we weg. Als hindes springen we over de smurrie. Er staan trouwens veel hertensporen in de smurrie!

Nee, nu is er opeens een wal van takken. Hoe komen we hier nog omheen, zonder in de beek uit te glijden..? Ja, het lukt. Oef, nu gaat de modder nog verder. En we naderen een modderberg. Vlak daarna moeten we uitkomen op een haaks daarop staande asfalten boerenpad. Maar nee!!!! Achter de berg heeft de graafmachine de loop van de Deurningerbeek verlegd: aan weerszijden nu water. En de beek net te breed om een sprong te wagen. Wacht, hier is de beek wat smaller. Emmeke daalt schrijlings af, maar gelukkig heeft ze mijn hand nog vast, want ze glijdt weg! Terug op het droge getrokken en een flink eind teruggewandeld naar de graafmachine. Nu aan de overkant van de beek, langs het prikkeldraad de weg weer opgepakt. Vasthoudend aan de takken van de struiken voorkomen we dat we in de beek glijden. Oefdiepoefdie: hoe lang kun je doen over 500 meter! Maar met bemodderde schoenen en dito broekspijpen staan we een uur later dan toch na te bibberen op de Höftendiek.

Langs boerderij de Pieper over een stevige asfaltweg. Tijd voor een Wicky. Op een houten bankje bij Erve Aalderink met vergezicht over de weilanden. Helaas, helaas gaat het hier mis. We lopen een rondje, komen weer uit bij de Deurningerbeek en vinden het nu wel mooi geweest. We besluiten niet de route weer op te pikken, maar ons rechtstreeks een weg te banen naar station Borne. Trots op onze prestatie zitten we even later op het perron van het lelijkste station van Nederland. We gaan snel thuis snel een tweedaagse plannen waarin we het Marskramerpad vervolgen.

hotel de Kroon in Oldenzaal

Het Hulsbeek

Het Hulsbeek

Het Hulsbeek

Deurningen

Oldenzaalse Dijk

onderhoudspad

Help, de weg loopt dood in een punt in de  rivier

uitzicht vanaf Erve Aalderink

Borne

Bad Bentheim - Oldenzaal (30 km)

Gelopen op donderdag 9 januari 2014 met Emmeke (route)

Het is zover. Vandaag begint voor ons het Marskramerpad. Lang verwacht, en nu van start. Hoe ver van huis kun je beginnen. Kwart voor 5 de wekker, maar dan heb je ook wat. Dan sta je samen om 09.16 uur bij het station van Bad Bentheim. Op een druilerige donkergrijze donderdagmorgen.

De resten van de kerstverlichting sieren het park en de straten van deze gemeente. De burcht is imposant met zijn 'goudgele' zandsteen. Het ligt er strategisch op de top van het stadje. Over de klinkers zoeken we de Wilhelmstrasse (nee, we hoeven daar niet bij iemand op bezoek). En dan vinden we toch de eerste markering: een witte T op een zwart vlak.

Waar is iedereen hier? We lopen Bad Bentheim uit richting Ostmühle. Bij de molen staat een bankje. Emmeke maakt een eerste Montessori-knipwerkje van pleister voor haar kleine teen in de net te kleine wandelschoen uit 1990. Een foto bij de Flintstones-pichnicktafel en dan gaan we dalen. Helaas zijn we zo aan het kletsen dat we een afslag missen. Dus weer stijgen om op de route te komen. Stukken bos met bemodderde wegen.

De meevaller van vandaag is dat de brug over de Dinkel gewoon toegankelijk is, ondanks waarschuwingen op het forum van www.wandelnet.nl . We lopen verder Forst Bentheim en schuilen bij een gezellige hut. Een emmer met molton staat er in een hoek. Op de achterwand een kaart van het Marskramerpad/ de Töddenweg. Wij nemen een dubbelfrisje, strekken de benen en wachten de bui af.

Stevig doorwandelend (eerst finaal de verkeerde kant op) gaan we voorwaarts. De hoge bomen zwiepen in de storm (harde windstoten tot ver in het binnenland!): het lijkt hier wel Afrika. Ijsboerderij 't Loeboerke is niet open. Toch strijken we even neer op het terras (de boerin zit binnen achter de naaimachine). Emmeke verzorgt haar blaar met liefde en aandacht en daar gaan we weer. Nu is het niet ver meer naar Oldenzaal. In de schemer bereiken we de stijlvolle villa's aan de stadsrand. Het begint nu echt te regenen. De Steenstraat is snel gevonden en als twee verzopen katten lopen we hotel de Kroon binnen. De lift is defect, dus we hebben ook nog een trap te nemen.

Bijna 30 km in de benen. Goed bezig! Opfrissen en bijkomen, contact met het thuisfront, en daarna op kousenvoeten heerlijk gegeten beneden bij restaurant Flavour. Wat Twentse klanken om ons heen van andere gasten. We zijn heel ver van huis!

station Bad Bentheim

Kasteel Bentheim

henneken= marskramers

kerk van Gildehaus

Gildehaus, Ostmuhle

Bardelerweg

in de verte de brug over de Dinkel

weer in Nederland

Maarssen - Utrecht (12 km)

Gelopen op vrijdag 3 januari 2014 met Hilde en Nienke (route)

Het wandeljaar begint met een stukje roltrap op station Maarssen. Ook dit jaar lukt het weer om met zijn 3-en een tocht te maken. Paraplu's en mutsen mee. Maar voor de zoveelste keer blijkt het weer beter dan de weersvoorspelling: stralend zonnetje, 11 graden. De warmste 3 januari sinds 1901.

Maarssen blijkt een gezellig dorp. We lopen er langs de Vecht, met de ene stijlvolle buitenplaats na de andere. Hier woonde men op stand. Een nieuwbouwwijk is in dezelfde tijd van weleer opgetrokken met stenen ommuring en fraaie gevels. Kinderen slepen met kerstbomen op de bagagedrager. Een rolpaal herinnert aan de tijd dat trekschuiten hun vracht en passagiers vervoerden over de Vecht.

De Westbroekermolen  en molen Buitenweg (een wipmolen) staan gezusterlijk naast elkaar bij vier watergangen en resten van sluisjes. Via een smalle weg komen we bij Slot Zuylen, waar Belle van Zuylen ooit woonde. Helaas is het kasteel gesloten. We lopen langs de prachtige slangenmuur (vangt veel zonnewarmte zodat exotische vruchten hier goed kunnen groeien). Op een bankje tegenover restaurant van Zuylen en voor een sfeervolle B&B doen we onze lunch. Stilzitten maakt koud. Dus op maar weer. Langs de Vecht, door een weiland en daar is de rand van Utrecht al. Het begint te miezeren en schemeren. Past wel bij de omgeving, een beetje troosteloos. Langs de prostitutie-woonboten zonder ramen.

Daar zien we de Dom! En gelukkig hebben we geen restaurantje gezocht op het internet, maar erop vertrouwd dat we wel ergens tegenaan zullen lopen. Met slechts 20 meter omlopen strijken we neer bij een Ethiopisch restaurant in de Pauwstraat. Met de handen een injera (zurige pannenkoek) gegeten. Lekker pittig. Geblust met water en niet met de ook aangeboden yoghurt van de Zaanse hoeve.

Amsterdam Rijnkanaal

Langs de Vecht

Woongroep?

Rolpaal

Westbroekermolen en molen Buitenweg

waterwipmolen Buitenweg

Slot Oud Zuylen met slangenmuur

De Utrechtse Dom