Gelopen op zondag 22 november 2020 met Emmeke
Mijn naamdag. Dus extra vroeg op. Aardbeienyoghurtje met cruesli en dan de trap afstommelen in het donker. Ooooo, wat is Harlingen mooi in de ochtendstilte. We komen niemand tegen. Zelfs geen rood-witjes ;-). Onder het licht van de lantaarnpaal raadplegen we het gidsje en googlemaps. We komen er wel. En nu flink doorstappen want we willen de opgaande zon zien op de Zeedijk.
Wat is de weg Harlignen uit meer dan spooky. LAngs verlaten haventerreinen en raffinaderijen. Perfecte entourage voor Maigret of De Cock. We schrikken dan ook van een voorbij rennend figuur. Geen paniek, gewoon een hardlopende vrouw van zeventig in een gele regenjas.
En dan zijn we op de dijk en begint de foto-shoot. Aan de overkant de vuurtorens van Vlieland en Terschelling, die hun lichtjes laten schijnen over de donkere Waddenzee. En aan de landkant de roze-kleurende wolken boven kleigrond en een enkele boerderij. De scholeksters tsjilpen (?) boven ons. Paradijselijk.
De dijk is niet kaarsrecht, en in de bochten lijkt het net of we af we de zee in zullen kukelen. Een enkele visser, en een man die opeens opduikt wanneer we op een pier pauzeren. Verder de kabbelende zee en opvliegende plevieren en scharrelende kanoeten. Volgende keer nemen we de verrekijker mee. Niet vergeten.
Het boekje kan in de tas want we lopen heel de route langs de kust. Het wordt eb. Voorbij Koehool pas verlaten we de dijk. Naderen we weer een avontuur bij het geheim van de silo's? We pauzeren er op een stoepje bij een informatiebord over de gemeente Oudebildt. De twee slaatjes verplaatsen zich van rugzak naar maag. Daar wandelen we weer stevig op door, voor de karakterkilometers naar Sint Jacobiparochie. Een fietspad door de kale natte kleigronden van Bildstar-aardappels. We bejubelen nogmaals het Friese landschap en zijn stiekem erg blij wanneer we het einde van onze wandeling bereiken. Vandaag geen evensongs meer of Jabikspad meer, maar gewoon de bus nemen naar Mooie Paal. En daar dus gewoon door de buschauffeur het verwijt krijgen dat we hadden moeten zeggen dat we naar Leeuwarden wilden. Daar gaat de bus voor onze neus weg. Zucht. Maar wij blijven genieten, want hebben geen haast. We stappen gewoon weer in in dezelfde bus en komen nogmaals in Sint Jacobiparochie langs de bijna Russich aandoende geelgeschilderde kerk.
Sightseeing Sint Anna-parochie en Stiens. En op 1 minuut na de trein aansluiting missen in Leeuwarden. Het hindert niks. Want we hebben nog warme thee in de thermoskan.
