Groesbeek - Gennep (tot de St Jansberg) (3 van de 8 km)

Gelopen op zondag 27 november met Emmy, Ina en Annette (route)

Een wandeling om uit te buiken na een uitgebreide lunch met zussen en tante. In Groesbeek zijn we zo. En tegen de kou zijn we bestand met winterjas en muts. Vol plezier starten we de wandeling. Maar wat jammer: met regen hebben we totaal geen rekening gehouden! We hebben ook verzuimd op de buienradar te kijken. En het zijn niet even wat miezerdruppels, maar hevige plensbuien die opeens uit de lucht komen zetten. Dit is niet leuk meer. En omdat we nog niet op de helft zijn, lopen we terug naar de auto. Wat jammer. Maar wel een mooie wandeling. Van beide kanten.

Beek - Groesbeek (8 km)

Gelopen met "mevrouw" Vera op donderdag 24 november 2011 (route)

De logistiek voor de tocht van vandaag is weer goed doordacht. Ik zet 's ochtends mijn auto bij hotel Wolfsberg in Groesbeek en ga met de bus naar station Nijmegen. Daar komt- helemaal vanuit Heemskerk- Vera uit de trein gestapt. We nemen vanaf daar de bus richting Kleve (Duitsland) en stappen onderaan de Duivelsberg in Beek uit. In de bus raken we al aan de praat met een look-a-like van een tweede alt van het NCK  (maar een andere dan de tweede alt van mijn blog van september Winsum-Groningen). Zij heeft vanaf Nederland naar Santiago de Compostela gelopen. En ook delen van het Pieterpad. Maar het Pelgrimspad is volgens haar nog mooier.  We wensen elkaar een goede wandeldag toe.

Het pad begint met een steile klim tot aan pannenkoekenrestaurant de Duivelsberg. Dit stukje liep ik in de herfstvakantie met de drie meiden. En nu dus met "mevrouw" Vera, zoals ze bij ons nog altijd heet. Het is even schrikken van het steile begin voor iemand met hoogtevrees. Maar het gaat goed. De bladeren zijn niet al te glibberig.

Vandaag loop ik het laatste deel van de etappe Millingen-Groesbeek, die ik in drieën heb geknipt.  Ik ken dit gedeelte van de etappe een beetje. Op mijn wandelfeest in 2009, toen we van Groesbeek naar Nijmegen wandelden (de tweede dag van de NS wandeltocht Cuijk- Nijmegen), liepen we deels over dit gedeelte Pieterpad. Omdat het nog weinig heeft gewaaid deze herfst, is er nog steeds veel blad aan de meeste bomen. De takken die al wel kaal zijn, steken prachtig af tegen de blauwe lucht. Het schijnt vanaf morgen meer te gaan waaien en regenen. Hopelijk valt het mee, want ik hoop zondag ook weer een stuk Pieterpad te wandelen.

We hebben het o.a. over de Vespers van Rachmaninoff. Het NCK voert het overmorgen uit in de Oude Kerk in Amsterdam en ik kom luisteren. Langs een akker eten we staand een boterham. Even later gaan we op een bankje koffie drinken uit de thermoskan. Dankzij de papieren balsemzakdoekjes van Vera houden we de billen droog. Een meisje op een Amerigo-paard passeert ons. Het paard heeft niet aan de intocht van Sinterklaas meegedaan. Daarvoor is het nog te jong en het vindt de bostocht al spannend genoeg. Wie weet in de  toekomst? Twee weken geleden is na 22 dienstjaren Amerigo met pensioen gegaan.

Daar ons gepraat raken we even later de weg kwijt, maar de schade valt mee. We hebben 200 meter terug een afslag gemist. Bij Boerderij de Hoge Hof spant de boer juist een touwtje over het wandelpad, omdat de koeien de stal uit mogen. Hij begint een "gezellige babbel" (Weten jullie wel dat je helemaal verkeerd loopt? Als je van noord naar zuid loopt loop je met je hoofd in de wind). Gelukkig mogen we het touw nog even  weghalen, want zo lenig zijn we niet. Nadat de koeien zijn gepasseerd, worden we uitgenodigd om de binnenstal te bekijken. Er zijn namelijk koeien die nooit naar buiten willen en dus binnen blijven. Het is een groot misverstand dat koeien het fijn vinden in de wei. De meesten zijn graag binnen. En wisten we dat stalkoeien veel meer melk geven dan een buiten-koe? Zijn koeien geven 55 liter melk per dag (tegenover 15 liter melk van een buitenkoe). Dus het lijkt wel alsof ze niks doen in de stal de hele dag, maar ze werken loeihard.
Toch aardig van de boer dat hij ons heeft uitgenodigd. Natuurlijk wil hij ook even kwijt dat de ruimte is af te huren voor feesten en partijen. De Maldense fietsersclub heeft er van de week een feestje gevierd.

Boerderij De Hoge Hof

Het laatste stuk is ook mooi: door grasland tussen weilanden door, met witte boerderijen in heuvellandschap. Zo komen we via de Zevenheuvelenweg in Groesbeek, waar het carillon een Sinterklaasliedje klingelt.

Groesbeek

Bij hotel De Wolfsberg (een chic hotel restaurant uit 1860, eindelijk kan ik hier eens naar binnen!) wordt in het paviljoentje buiten de kerstverlichting opgehangen.Met de auto breng ik Vera via Molenhoek terug naar station Nijmegen. We hebben genoten van de wandeling en doen het vast nog een keer.

Vierlingsbeek - Swolgen (tot Geysteren) (11 km)

Gelopen met Nico op zondag 20 november 2011 (route)

Gisteren hebben we het plan opgevat om eindelijk eens samen een stuk Pieterpad te lopen. Een halve etappe, want Nico heeft last van knie en rug. Maar 11 kilometer durft hij aan.
Zodra Margot en Vera terug zijn van hun eerste zondagochtend-jog-rondje en na een gezamenlijk ontbijt, vertrekken we met twee auto's. De één laten we achter in Geysteren, en de ander parkeren we achter het Vrijthof in Vierlingsbeek. Hier eindigde eind augustus de wandeling die ik met Margot liep, als eerste etappe van het Pieterpad. Er hangt een leuke sfeer op het Vrijthof. Een paar Zwarte Pieten lopen zich warm, een koets met paard ervoor rijdt rondjes en van alle kanten komen vaders en moeders met kleine Sinterklaasjes op voor-en achterzitjes aangefietst.

We wachten niet op het moment suprême, maar beginnen onze wandeling. Gelijk met ons vertrekt de bus met Prins Carnaval van de Keischieters van Vierlingsbeek. Wij slaan direct linksaf langs het witte protestantse kerkje. Even goed lezen. Ja, het is echt Koningskerk, met een s.

Als we het dorp uitlopen horen we het geluid van de stoomboot op de Maas. Heeft ie er toch een week over gedaan om van Malden naar Vierlingsbeek te varen. Het heeft vannacht gevroren. Dat is goed te zien aan de koolrabi's op het land, die we herkennen van het Odin-pakket. We hebben de mutsen mee, maar zullen ze vandaag niet op hebben. Het zonnetje breekt namelijk door. Vrij uniek, want de rest van Nederland is deze dag gehuld in zware mist.

Het beekje meandert, en we lopen grotendeels op onverharde wegen. Omdat het de afgelopen weken niet veel heeft gewaaid, is er nog veel blad aan de bomen. Er zijn hier ook veel boomkwekerijen. En ook een veld, dat we niet helemaal thuis kunnen brengen: doodgevroren gladiolen? Verder een veld coniferen en buxusboompjes. De jeugdnatuurwacht (jeugdsentiment!) heeft er een route uitgezet.

Ik heb een perfecte etappe gekozen, helemaal afgestemd op mijn "wandelgast": we lopen pal langs de spoorlijn Nijmegen-Venlo en zien het Veolia-treintje wel tien keer. Er is van treinbuffers een mooie rustplaats gemaakt voor een Pieterpadpauze.

Bij de Mariakapel nemen we even een kijkje. En één kilometer verder zijn we in Smakt bij de Jozefkapel. Het schijnt elk jaar 20.000 pelgrims te trekken. Mensen bidden deze beschermheilige van het gezin om een slaapkameraad, zo vermeldt het Pieterpadboekje. Ook vandaag is het er druk. De kerkgangers lopen naar het café ernaast: het Pelgrimshuis. We nemen er geen koffie en appeltaart.  Daarna buigt het pad naar een duingebied. We gaan niet zitten op het bankje van het Limburgs landschap.

Nee, we willen de meiden niet al te lang alleen thuis laten (er schijnt er al eentje ziekig te zijn) en we ploegen ons door het mulle zand, wat voor Nico's rug niet echt een pretje is. Het is hier ondertussen wel heel erg mooi. We volgen de witte paaltjes door een stil zandgebied, de Boschhuizerbergen. Na een stuk bos komen we bij een schaapskooi en oude watermolen. Dit zou zo een filmlocatie kunnen zijn voor Brief voor de koning. In gedachten zien we Tiuri al te paard over dit paadje galopperen en zijn paard Ardanwen laten drinken in de beek. De naam van het paard hebben we -eerlijk is eerlijk- thuis opgezocht.

de Boschhuizerbergen

Geijsteren

Geysteren is het einddoel van vandaag. De auto staat er al klaar. En de thermoskan koffie in de auto getuigt van een goede planning, al zeggen we het zelf. Bij het verlaten van Geysteren blijkt: Sinterklaas is ook hier al geweest.

Orvelte- Schoonoord-Sleen (16 km)

Gelopen met Wendeline op maandag 7 november 2011 (route)

De nacht was pikdonker en volledig stil. Allebei droomden we van steile hellingen waar we bijna van vielen. Geen psychologische duiding graag. Het ontbijt is ook vandaag weer superlekker met hotel-allures: grapefruitsap, thee, koffie, yoghurt, muesli, crackers, brood, jam, geitenkaas en ga zo maar door. We leggen een stevige bodem voor de laatste etappe in een reeks van 3: naar Sleen.

De B&B gastheer zet ons in 5 minuutjes af bij het Pieterpad. Onze rugzakken passen nog net in de achterbak van de Peugeot 106. De 16 kilometer van vandaag (omdat we gisteren al 8 kilometer voorbij Schoonloo zijn gelopen) zijn ook weer grotendeels op onverharde wegen. Over wildroosters, langs Galloway-runderen.

Weer eindeloze bossen.We maken een stop bij een Pieterpadbankje, en bij een monument voor een neergestorte bommenwerper in WO II. We komen langs het monument voor de oprichtsters van het Pieterpad Bertje Jens en Toos-Goorhuis-Tjalsma (Zie blog oktober). 


Op heel de wandeling komen we maar 8 mensen tegen: hondenuitlaters en mountainbikers. De laatste kilometers zijn op open gebied langs grote boerderijen. Het is koud! We komen Sleen binnen bij de theetuin Taarten van Toen. Jammer dat het gesloten is, alleen al de vormgeving op het uithangbord ziet er leuk uit. Jammer ook dat eigenlijk alles is gesloten in Sleen. Dan het lunchpakketje maar opeten op een bankje bij het gemeentehuis.

Sleen

Bij de winderige bushalte is het meer dan fris.  Helaas voor Wen is hier in Drenthe de strippenkaart afgelopen weekend afgeschaft. De bus brengt ons vlot in Emmen. Dag koud Drenthe, op weg naar het warme zuiden...

Rolde-Schoonloo-Orvelte (29 km)

Gelopen met Wendeline op zondag 6 november 2011 (route)

De lat ligt hoog vandaag. Bijna 30 km, met onderweg maar één horeca-gelegenheid en met ongeveer 7 kilo bagage in de rugzak. Dan is het extra fijn als je bijzonder goed hebt geslapen. Dat geldt overigens ook voor onze gastvrouw en -heer, die zich hebben verslapen. Het is hen nog nooit overkomen. Wij maakten het ook al mee in Winsum. Terwijl zij zich duizend maal verontschuldigt, dekt hij in rode boxershort de tafel.

Samen met ons aan de ontbijttafel zitten de vier andere gasten. Twee dochter-moederkoppels. De dochters van een jaar of twaalf/dertien doen mee aan de nationale hiphopwedstrijden in Assen, en zijn gisteren nummer 1 geworden. Vandaag de volgende ronde voor ze. Spannend! Terwijl die moeders de dag zullen doorbrengen in een herrie-hal mogen Wen en ik het bos in. Halleluja.

We lopen Rolde uit langs hunebedden D17 en D18 en een oud spoorlijntje van de Noord Ooster Lokaalspoorwegmaatschappij (NOLS).

Hunebed in Rolde

De zon komt niet door de wolken vandaag, wat het landschap een mysterieus aanzicht geeft. Ik wist wel dat er in Drenthe bossen waren, maar dat ze zo eindeloos waren! De bladeren zijn prachtig van kleur. We lopen echt door een oranje wereld. En ook de stukken hei rond de vennen zien rossig. Ook zijn er donkere sparrenbossen, waar mountainbikers uit smalle paadjes tevoorschijn komen.

We lopen eerst naar het officiële eindpunt van deze etappe: Schoonloo. In café Hegeman, de enige voorziening in het gehucht, staat de TV aan: Nederlandse kampioenschappen afstandsschaatsen. Gut ja, er is nog een wereld buiten de bossen.

Dan resten ons nog de laatste 10 kilometer. Met bibbers in de benen koersen we af op Gastgeverij  Het Sparnakelnest aan de rand van Orvelte. Want precies een week geleden ging om op zondagmiddag 17.30, terwijl ik thuis stond te koken, mijn mobiel af:
"Ik vroeg m' af hoe' t bij jullie gaot? Zijn jullie er al bijnao?"
Oeps, een fout in de communicatie. "Wat vind ik dat nou vervelend" herhaal ik vier keer."Hoe  lossen we dat op?"
"Noe, ik zet de pitten maor uut in elk geval." is het nuchtere antwoord.
Gelukkig is er nog wel plek voor de week erop, maar nu vrees ik: Zal ze erg stuurs zijn?

We sloffen 10 kilometer door de bossen. In het Pieterpadboekje staat telkens' Neem het zandpad rechts'  of 'U kruist een brede zandweg' . Er is echter geen korrel zand te zien, we lopen over een oranje bladerentapijt.

Het is al schemerig als we bij de Gastgeverij (de term komt uit het Deens) komen, dat 2 kilometer van de route af ligt. De zorgen vallen direct van me af als de gastvrouw ons begroet. Ze is het allang vergeten en loodst ons naar binnen. Deze accommodatie is prachtig. Net verbouwd, en geschikt voor groepen tot 11 personen. En wij zijn de enigen! Het Pieterpadarrangement houdt in dat er hier voor ons wordt gekookt. Zoveel mogelijk uit eigen tuin.
Na een warme douche wordt de maaltijd geserveerd: pompoensoep, rijst met verse worteltjes en boontjes met Pakistaans (in yoghurt gemarineerd) vlees. Eerlijk is eerlijk: vorige week in de vriezer gedaan, maar even goed mals en pittig van smaak. Het toetje zou Nico geweldig hebben gevonden: roomvanillevla met vel. De perzikjes erop zijn los lekker.

We buiken uit op de bank bij het haardvuur met een cd-tje van Billy Holiday en het gastenboek. Dan de wenteltrap opstrompelen en weer vroeg naar bed.

Zuidlaren- Rolde (18 km)

Gelopen met Wendeline op zaterdag 5 november 2011 (route)

Waar we begin september eindigden, pakken we nu het pad weer op. Voor je in Zuidlaren bent, duurt het wel even. Zeker als de trein vertraging heeft, en de bus  maar één keer per uur gaat. Maar hierdoor heb ik wel de Starbucks ontdekt in de stijlvolle stationsrestauratie van Groningen CS. Een reuzenmok!

Vanaf het beginpunt van de etappe lopen we al snel Dennenoord op.  We zwaaien vrolijk terug naar de vriendelijke patiënten achter de ramen. Soms meer dan eens, want we lopen hier rond te dwalen! We komen het terrein van de psychiatrische instelling niet meer af. Een vrijwillige chauffeur van een busje personenvervoer geeft ons een lift op het terrein, maar we zijn zeker een half uur kwijt voor we het Pieterpadbordje zien, dat we blijkbaar heel de tijd gemist hebben. Wel mooie poëzieposters gelezen. Dat dan weer wel.

We moeten er flink de pas in zetten, omdat we al met al pas 13.45 uur konden beginnen vandaag. En na vijven wordt het snel donker. Fris en fruitig klimmen we over overstapjes, huppelen over glibberige vlonders en ploegen door zandwegen. Boven ons horen we de ganzen gakken, een hard geluid in de stilte.

In Gaasteren worden we op ons verzoek op de foto gezet door een moeder met kinderwagen. Met veldfles en banaan op een  typisch Drentse brink met rietgedekte boerderijen. De andere Drentse specialiteit komen we ook onderweg tegen: het hunebed.

Hoogtepunt van de wandeling is het laatste traject over het Balloër-veld. We treffen er met ondergaande zon de schaapskudde. Geen gemekker, alleen het geluid van gegraas. En de zachte belletjes. Het merendeel kijkt niet op of om. Geen geruzie om de lekkerste heipol. Gewoon je ding doen (flash forward). Hier gaat een enorme rust en onverstoorbaarheid vanuit.

Balloerveld

Het baken van Rolde, de Jacobustoren, komt pas laat in zicht.

Rolde

De B&B Bij de Molen is gelegen op de Grote Brink. Vriendelijk worden we verwelkomd met verse jus d'orange. Ze vertelt dat de B&B pas een half jaar geleden geopend is. Er zullen nog vier gasten komen, een groep. Ook vertelt ze dat er een pyromaan actief is. Vorige week is de schaapskooi afgefikt plus enkele rietgedekte boerderijen. Gelukkig heeft deze B&B geen rieten dak. Wel het huis van de buurman, maar dat is de brandweerkazerne.

In eetcafé De Pub (300 meter verderop) doen we ons te goed aan een Drents stoofpotje/ vegetarische pasta met groeten (zonder n op de menukaart) en tomaten. Weer "thuis" op de kamer repareer ik het bandje van mijn nachthemd, dankzij het oerdegelijke en antieke naaisetje van Wen.



We liggen er al om 22.00 uur in. Ik lees nog wat uit de B&B-boekenkast: Taal is zeg maar echt mijn ding van Paulien Cornelisse. We horen de andere gasten thuiskomen. Kinderstemmen? Gaan ze thee zetten? Geen idee, wij slapen.