Holten - Laren (15 km)

Gelopen met Saskia en Marieke op zondag 29 januari 2012 (route)

Met twee auto's gaan Saskia en ik op pad. We pikken Marieke op, en rijden naar Laren. Vanaf daar zijn we binnen een kwartier met 1 auto bij station Holten. Vandaag loop ik mijn nieuwe wandelschoenen in. Het is een koude dag, zo rond het vriespunt. Met weinig wind, en weinig zon.

We lopen door het dorp Holten en zien bij een woonhuis al de eerste Pieterpad-wegwijzer, waar ook jam gekocht kan worden. We zetten onze wandeling voort onder de noemer 'mindfulness'. We gaan al onze zintuigen op scherp zetten om deze etappe te beleven.

De koude lucht voelt fris op mijn wangen. De nieuwe schoenen nog een beetje stug aan mijn wreef. De vogeltjes fluiten. De bemodderde velden hebben soms een heel dun laagje ijs. We zien geen andere Pieterpadwandelaars, wel veel hondenuitlaters op de route. Op de erven is het - behalve wat hondengeblaf- rustig. Een boer op een fiets met een rood hoofd en een pet op, groet ons onverstaanbaar. Kleine roofvogels hangen boven de weilanden. Het water uit de veldfles is ijskoud op de tong. Met het zelfgebakken brood met oude kaas erop is het een echt winterse tocht.

Een primeur op mijn Pieterpadtocht: drie reetjes springen door een weiland, in de buurt van de A1. 


'In het nu'  wandelen is een uitdaging voor ons. Want al pratend heb je het toch over verleden en toekomst. En daardoor missen we twee maal een afslag. Geen ramp, we lopen al met al nog een kilometertje erbij. Ik moet goed luisteren of Saskia of Marieke iets vertelt, want ook hun stemmen zijn identiek.

Het stuk langs de Schipbeek met de dubbele beukenrij is fantastisch mooi. 

De laatste kilometers gaan over het landgoed Verwolde. Ook hier zetten we in op mindfulness en focussen op details.

Het huis Verwolde herken ik nog vaag van een personeelsuitje van jaaaaren geleden.
Saskia en ik doen ook nog het omweggetje naar de dikke boom van Laren, terwijl Marieke achter een dunnere boom een plasje pleegt.

Via de villa Het Binnenhof, voorheen een pastorie, bereiken we na drie en een half uur Laren. Het hoofd leeg, de voeten warm. Wat wil je nog meer? Hooguit uitzien naar de volgende Pieterpadwandeling: over vier weken staan de drie volgende etappes in Gelderland op het programma.

Op de terugweg zie ik - net als vanochtend op de heenweg- een grote roofvogel aan de kant van de snelweg zitten. Alle inheemse roofvogels van Nederland schijnen in het gebied rond Holten voor te komen. Weer wat geleerd. En makkelijk te onthouden dat ze hier allemaal voorkomen, want: niet alleen erover gelezen, maar met eigen ogen gezien! Ze kunnen onderscheiden is een tweede...

Thuis onder de douche valt mijn oog op de tekst op de fles Kneipp-Jojobazeep: inspireert en verfrist de zintuigen!

Hardenberg- Ommen (21 km)

Gelopen met Petra op zondag 15 januari 2012 (route)

Het ontbijt, met uitzicht op station Hardenberg, is uitgebreid. We drinken thee én alvast een kopje koffie. We hopen vandaag toch nog ergens onderweg koffie te kunnen drinken, al doet de Pieterpadbeschrijving in het boekje en de website anders vermoeden.

Buiten valt direct op hoe de vogeltjes fluiten. Het lijkt echt lente. We lopen langs joggers en kerkgangers (om 10.15 is de kerk al uit). Buiten Hardenberg  is het gelijk landelijk.

Via een natuurreservaat met wilde runderen en kalfjes komen we bij Rheeze, een goed bewaard gebleven esdorp met gave brink, die hier nog steeds een agrarisch karakter heeft. We zoeken naar een koffieplek, maar de staldeur met het opschrift "zelfbediening" wil niet open.  Dan wordt het geen kopje maar een hopje koffie op een bankje op de Rheezerbrink.

Even verderop -aan het eind van de Peppelweg- hebben we geluk. Daar blijkt een mega sprookjescamping (2000 plaatsen) open. Een prima plek voor een koffie- en wcstop. Wat zal het hier in het hoogseizoen druk zijn. Nu al klinkt de muziek vanuit de paddenstoelen luidsprekers op de parkeerplaats. Wegwezen, het stille bos in.

Boswachterij Hardenberg is prachtig. We lopen er telkens rechtdoor op het zandpad. We komen uit bij een boerderij met twee schuren. We horen hier een specht. Heel misschien is het hoorbaar op het filmpje.
Ook vanochtend hoorden we al een specht, en later  deze middag horen we er weer een. We onthouden deze wandeling daarom als "specht aan de Vecht".


Bij de stuw van Junne steken we de Vecht over. Wat een lawaai van water. Leuk!

Hierna kronkelt het pad verder door de bossen, afgewisseld met landbouwgronden. We ploegen ons door een onverhard stuk. De zandverstuiving gaan we niet opzoeken, die is te ver van het pad af.

We beginnen onze voeten wel te voelen. We kruisen het spoor Ommen-Coevorden twee maal in het bos en dan is het nog 3 kilometer asfalt lopen naar station Ommen.

Ter afsluiting nemen we wat te drinken bij de stationsrestauratie.We missen de trein op een minuut, en bestellen daarom maar een huisgebakken stukje appeltaart. Met zes en half uur wandelen in de winter/lentezon, stappen we rozig en zeer tevreden de trein in richting huis.

Coevorden- Hardenberg (19 km)

Gelopen met Petra op zaterdag 14 januari 2012 (route)

Dit keer ontmoet ik in Zwolle Petra. Onze rugzakken zijn zo licht mogelijk ingepakt, maar dit keer moest er wel meer mee, want we doen twee etappes met een overnachting. We reizen samen door naar Coevorden en kunnen daar gelijk met de eerst etappe beginnen. We lopen langs een makelaarskantoor (ja, de huizenprijzen zijn hier een stuk lager dan Amsterdam-Noord), over een brug gelijk het stadje uit. Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw. En gauw mogen we uit de bebouwde kom richting Drentse Poort lopen. Hier is het pad ongeveer 100 meter echt niet begaanbaar, zo drassig en modderig is het er. We wurmen ons door prikkelplanten.

Na twee bulten van vuilnisafval zien we de Drentse Poort. We lopen Overijssel in, de grens moet hier ongeveer lopen.

Kijk, en nou profiteer ik eens mooi van de jaren dat Petra in Botswana heeft gewoond. Ze is er aan gewend om te letten op dierensporen en -uitwerpselen. Is het van een gnoe of steenbok? Nee, we houden het op konijnen en herten.

Via klinkerwegen en asfaltwegen ( met aansprekende namen zoals Doorbraakweg) lopen we langs boerderijen richting Gramsbergen. De honden op de erven zijn oplettend. Wij dus ook. In Gramsbergen zijn we op de helft van vandaag.

We drinken koffie met een stuk notencake erbij  in bierbrouwerij Mommeriete, direct aan het Coevorden-Vechtkanaal. Een heel vriendelijk meisje laat ons de ketels zien. Jammer dat we nog anderhalf dag moeten wandelen, anders hadden we zeker een flesje voor onze mannen meegenomen. We denken niet dat we er vanavond zelf trek in hebben.

In het dorp fotografeer ik de Pieterpad-parafernalia. Het voorjaar hangt - op 14 januari!- in de lucht, met de bloembollen op de stoep van de bloemenwinkel. Het had ons niet verbaasd, als we onderweg al krokussen of sneeuwklokjes hadden gezien.

Het pad loopt langs boerderijen, landerijen en stukjes bos. Het is duidelijk een toeristisch gebied, waar boeren met allerlei nevenactiviteiten extra inkomsten zoeken.

We zien Hardenberg al liggen aan de overkant van de Vecht. We raken aan de praat met een oude mevrouw die haar dagelijkse wandeling  met de rollator loopt. Ze is jaloers op ons dat we zo ver en lang kunnen lopen. Ze heeft het vroeger ook veel gedaan.

De winkels zijn nog open in Hardenberg. En wat zijn het er enorm veel. Pal aan het station ligt onze B&B de Vlinder. Man en zoon zijn ijverig bezig om de electriciteitskabels bij de voordeur te repareren. We stappen over de kuil heen en worden gastvrij ontvangen. De verwarming doet het weer. We hebben het hele appartement voor ons zelf: een woonkamer met grote keuken, een slaapkamer, badkamer en separate wc, met wandsteunen en zonder drempels. Tot een paar jaar terug woonde opa hier in het aangebouwde stuk van het huis, vertelt de gastvrouw. Na een kop thee en plaatselijke koek lopen we terug naar het centrum van Hardenberg. Het Klepperhuus blijkt vanavond gereserveerd voor een gezelschap, dus belanden wij bij Grand Café Den Herdenbergher, waar we het laatste tafeltje bemachtigen. Pas later lees ik op hun website dat we hier hadden kunnen " ...genieten van de gezelligheid op de avonden waarin wij live-muziek organiseren en natuurlijk hebben we elke zaterdagavond ons danscafe met DJ voor de wat oudere jongere."

Thuisgekomen nemen we de tips van de huishoudcoöperatie van Rotterdam uit 1938 grondig door en doen - allemaal om te onthaasten- een puzzel van Donald Duck van 100 stukjes. We slapen vroeg en snel.

Sleen - Coevorden (21km)

Gelopen op zaterdag 7 januari 2012 met Guus (route)

Deze etappe hebben we al weken geleden gepland. Is het verstandig om hem door te laten gaan? Sommige dijken in het Noorden staan op springen. Er is zoveel water gevallen  de afgelopen tijd dat de sloten en rivieren overlopen. Ook vandaag lijkt het niet droog te blijven. Maar echt hevige stortbuien worden ook niet verwacht.

Deze etappe wordt op alle blogs die ik heb gelezen van andere Pieterpadwandelaars omschreven als het saaiste traject. Bijna alles loop je op asfalt. Eigenlijk geeft juist deze kwalificatie de doorslag om het toch aan te durven vandaag.

We zijn op alles voorbereid, want onderweg is de kans klein dat we iets van horeca tegenkomen. Misschien dat er nog een soort van dorpshuis/voetbalkantine open is op 12 km. Maar daar kunnen we maar beter niet vanuit gaan. Dus de boterhammen, thermoskan en versnaperingen zijn mee. Plus de regenbroek, regenponcho, regenhoes voor de rugzak, en de nieuwe snackpack voor de kaart. Het boekje zelf zit in de rugzak, ik heb kopieën gemaakt.

In Zwolle wacht ik op Guus. Ik drink er al een kop thee in de stationsrestauratie, die morgen dicht gaat vanwege een verbouwing. Ik bel er de regiotaxi die ons vanuit Coevorden naar Sleen zal brengen. Dat is weer wat nieuws voor mij. Je moet hem een uur van tevoren bellen en schijnt dan klaar te staan. Ik ben in elk geval niet de enige die van het bestaan weet. Er zijn 5 wachtenden voor me, meldt de telefoonstem.

Dan stappen Guus (met portemonnee ;-) ) en ik in de trein naar Emmen. Drie kwartier later zijn we bij Coevorden en zwaaien we vriendelijk naar de taxi-chauffeuse die haar schoenen voor ons aan het poetsen is. Ze is blij dat ze is opgeroepen. Januari is de rustigste maand voor de regiotaxi. Alle familie heeft elkaar al gezien met de feestdagen, dus de ouderen met een WMO-pas reizen even niet.En de Pieterpadwandelaars maken in andere maanden veel gebruik van de regiotaxi op dit traject, maar wie gaat er nu met dit weer op pad? Wij dus. En we informeren vast of zij ons in geval van nood ergens kan komen oppikken. Er hangen nu namelijk enorme zwarte wolken boven Sleen.

We hebben al lang besloten de lol ervan in te zien. Dus gehuld in regenponcho starten we om half 12 de wandeling. (het blijft een rare hobby, want onze wekkers gingen af voor 7 uur). De plaatselijke jongenshardloopploeg (het lijkt wel de reclassering) groet ons allemaal. In kruiwagens staat het oud-papier klaar.

We lopen het dorp uit en volgen de markeringen. Lange rechte wegen, plat kaal landschap. Met prachtige wolkenpartijen. Het waait af en toe best hard. Het stukje onverhard pad, dat er toch is, is één grote water- en modderpartij. Maar we glijden niet uit en zakken niet al te diep weg. We lopen soms naast het pad, schuifelen bukkend langs kale struikentakken en ...genieten ervan!

Het volgende stuk langs de Verlengde Hoogeveense Vaart is weer geasfalteerd.

We stoppen af en toe om regenponcho en regenbroek aan of uit te trekken, waarbij ook vandaag weer geldt: zodra je eindelijk je regenspullen aan hebt is het inmiddels droog geworden. We maken een korte stop op een bankje in het pittatoreske Den Hool.

Even later steken we de spoorwegovergang Emmen-Coevorden over.

De meevaller van vandaag is dat het dorpshuis van Dalerveen halverwege open is! Hier worden we weer lekker warm en kunnen twee keer naar de wc.

De plaatselijke ijsbaan van Dalerveen is ondergelopen en het water wordt er weggepompt.

Later volgt toch ook nog een stuk onverhard en glibberige grasdijkje, waardoor we hier langzaam en behoedzaam moeten lopen halverwege een helling. Het wordt inmiddels schemerig. En als we in Coevorden het park inlopen duurt het even voor we de watertoren ontdekken.

In stevige pas lopen we naar het station. We zien nog wel het mooie kasteel van dit vestingstadje, maar gaan het niet van dichtbij kijken, omdat we toch wel graag de trein van 17.24 halen. En dat lukt. In de trein pellen we alle natte plunje weer af en zijn we trots op ons zelf dat we het al met al zo goed gedaan hebben vandaag!