Gisteren hebben we het plan opgevat om eindelijk eens samen een stuk Pieterpad te lopen. Een halve etappe, want Nico heeft last van knie en rug. Maar 11 kilometer durft hij aan.
Zodra Margot en Vera terug zijn van hun eerste zondagochtend-jog-rondje en na een gezamenlijk ontbijt, vertrekken we met twee auto's. De één laten we achter in Geysteren, en de ander parkeren we achter het Vrijthof in Vierlingsbeek. Hier eindigde eind augustus de wandeling die ik met Margot liep, als eerste etappe van het Pieterpad. Er hangt een leuke sfeer op het Vrijthof. Een paar Zwarte Pieten lopen zich warm, een koets met paard ervoor rijdt rondjes en van alle kanten komen vaders en moeders met kleine Sinterklaasjes op voor-en achterzitjes aangefietst.
We wachten niet op het moment suprême, maar beginnen onze wandeling. Gelijk met ons vertrekt de bus met Prins Carnaval van de Keischieters van Vierlingsbeek. Wij slaan direct linksaf langs het witte protestantse kerkje. Even goed lezen. Ja, het is echt Koningskerk, met een s.
Als we het dorp uitlopen horen we het geluid van de stoomboot op de Maas. Heeft ie er toch een week over gedaan om van Malden naar Vierlingsbeek te varen. Het heeft vannacht gevroren. Dat is goed te zien aan de koolrabi's op het land, die we herkennen van het Odin-pakket. We hebben de mutsen mee, maar zullen ze vandaag niet op hebben. Het zonnetje breekt namelijk door. Vrij uniek, want de rest van Nederland is deze dag gehuld in zware mist.
Het beekje meandert, en we lopen grotendeels op onverharde wegen. Omdat het de afgelopen weken niet veel heeft gewaaid, is er nog veel blad aan de bomen. Er zijn hier ook veel boomkwekerijen. En ook een veld, dat we niet helemaal thuis kunnen brengen: doodgevroren gladiolen? Verder een veld coniferen en buxusboompjes. De jeugdnatuurwacht (jeugdsentiment!) heeft er een route uitgezet.
Ik heb een perfecte etappe gekozen, helemaal afgestemd op mijn "wandelgast": we lopen pal langs de spoorlijn Nijmegen-Venlo en zien het Veolia-treintje wel tien keer. Er is van treinbuffers een mooie rustplaats gemaakt voor een Pieterpadpauze.
Bij de Mariakapel nemen we even een kijkje. En één kilometer verder zijn we in Smakt bij de Jozefkapel. Het schijnt elk jaar 20.000 pelgrims te trekken. Mensen bidden deze beschermheilige van het gezin om een slaapkameraad, zo vermeldt het Pieterpadboekje. Ook vandaag is het er druk. De kerkgangers lopen naar het café ernaast: het Pelgrimshuis. We nemen er geen koffie en appeltaart. Daarna buigt het pad naar een duingebied. We gaan niet zitten op het bankje van het Limburgs landschap.
Nee, we willen de meiden niet al te lang alleen thuis laten (er schijnt er al eentje ziekig te zijn) en we ploegen ons door het mulle zand, wat voor Nico's rug niet echt een pretje is. Het is hier ondertussen wel heel erg mooi. We volgen de witte paaltjes door een stil zandgebied, de Boschhuizerbergen. Na een stuk bos komen we bij een schaapskooi en oude watermolen. Dit zou zo een filmlocatie kunnen zijn voor Brief voor de koning. In gedachten zien we Tiuri al te paard over dit paadje galopperen en zijn paard Ardanwen laten drinken in de beek. De naam van het paard hebben we -eerlijk is eerlijk- thuis opgezocht.
 |
| de Boschhuizerbergen |
 |
| Geijsteren |
Geysteren is het einddoel van vandaag. De auto staat er al klaar. En de thermoskan koffie in de auto getuigt van een goede planning, al zeggen we het zelf. Bij het verlaten van Geysteren blijkt: Sinterklaas is ook hier al geweest.
1 opmerking:
't was ondanks de rugpijn toch een mooie wandeling!!
Een reactie posten