Damwoude - Oenkerk (15 km)

 Gelopen op maandag 28 juli 2025 met Emmeke

 Vandaag loop ik mijn laatste etappe van het Elfstedenpad. Er ontbrak namelijk nog een stuk van 15 km: tussen Damwoude en Oenkerk. Volgens traditie verdwalen we direct bij de start in Damwoude. Het is ongelooflijk hoe er zoveel bushaltes zijn in één dorp. En het helpt ook niet mee dat ze allemaal twee namen hebben (Fries en Nederlands). 9292 vindt dat heel ingewikkeld.

Na uren reizen mogen we dan eindelijk aan de wandel. Alle regen is al onderweg gevallen. De koffie is mee in de thermoskan, want het is maandag en dus alle horeca gesloten. Er schijnen veel muizen en ratten voor te komen in dit dorp, als we het reclamebord in een voortuin moeten geloven.

Dus stappen we vrolijk verder. Bijna vermorzelen we een Amerikaanse kreeft die het pad oversteekt. Bij een bruggetje met uitzicht op een meer pauzeren we op het randje. Heel voorzichtig zitten en opstaan. En als we weer in de benen gaan genieten we van het roze knikkend wilgenroosje.

Bij Oudskerk staat er een bankje voor ons klaar. We kijken toe hoe Wammes de brug (van de Elfstedentocht) passeert: twee Friese blonde meisjes springen van boord en bedienen de brug.  Onze waterflessen raken bijna leeg. Gelukkig komt er een verkoeling bij een State, waar een houten brug een driesprong heeft. Nu zijn we dan alweer in Oenkerk. De stoel in het bushokje is vastgeketend en het is er maar eentje. Dus nemen we het bankje er achter naast het gesloten café, waar ik een paar maanden geleden nog gezellig buiten at, tijdens een tweedaagse op het Noardlike Fryske Waldenpad.

Eindelijk komt dan toch de bus en zodra we erin zitten begint het te regenen. Goede timing! We stappen op Leeuwarden over op de bus naar Zürich: de kop (of de staart?) van de Afsluitdijk. Want die gaan we morgen doen. 

 

 

Ferwerd - Dokkum (17 km)

 Gelopen op maandag 14 oktober 2024 met Margot

Wakker worden tussen de koeien en het stro en ontbijten van de plank. Alles wat we niet op kunnen wordt ingepakt en gaat onze rugzakken in. De historische B&B past bij het historisch einddoel van vandaag: Dokkum. Het koffiezetapparaat boven in onze stal is ook wel historisch te noemen en niet aan de praat te krijgen. Maar de thermosbeker wordt vriendelijk gevuld met verse koffie beneden, en past in het zijvak van de rugzak.

We verlaten Ferwerd via een agrarisch industriegebied en komen bij de hoogste terpkerk in Hegebeinum, die er nog net zo bij ligt als de vorige keer dat ik hier was. Hij is al uit de twaalfde eeuw. We stappen vrolijk verder en gaan pas weer zitten bij de kerk in het volgende dorp, Lichtaard. Op het moment dat we op het bankje neerstrijken begint de buurman de zaagketting te gebruiken. Maar niet getreurd, wij zijn in de vakantiestand.

De tweede helft van de route van vandaag loopt langs de Dokkumer Ee waar enkele boten elkaar passeren. De koeien zijn nieuwsgierig naar ons. En wij naar Dokkum. Eenmaal daar aangekomen nemen we plaats bij het mijterkunstwerk van Bonifatius. Daar lezen we de tot de verbeelding sprekende uitgeschreven tekst van de audiotour van Daan Schuurmans: Het verhaal van Nederland.

Nog een winkeltje in en uit en natuurlijk langs de ijsfontein, voordat we weer in de bus stappen, die er precies aankomt als wij bij het busstation arriveren. Gisteren en vandaag had ik een prima reisgenoot. Ik heb nog maar één etappe te gaan van het Elfstedenpad: van Damwoude naar Oenkerk.

Sint Annaparochie - Ferwerd (22 km)

 Gelopen op zondag 13 oktober 2024 met Margot

Het is tijd voor snert. Althans dat staat er op het bord van de snackbar waar we uit de bus stappen in Sint Annaparochie. Wij vinden van niet. Wel grappig dat ik eergisteren bij de afronding van het Oosterscheldepad de etappe ook eindigde met een 'snert-bord' bij een café in Sint Annaland.

De kerk in het centrum blijkt de plek te zijn waar Rembrandt van Rijn getrouwd is met zijn Friese Saskia. Op zondag is alles er dicht en we lopen het dorp uit via een betonnen fietspad met aan weerszijden gras. Een aangelijnd kalf van een hond komt ons tegemoet. We zijn onder de indruk van de regenboog die aan de hemel verschijnt. En we schuilen bij een paar zielige struiken in de hoop niet zeiknat te worden. Bij de volgende regenboog zijn er geen struiken... Maar kijk daar, onverwacht is er een horeca-gelegenheid in Driegemeenten. We drogen er op en warmen er op met koffie.Dat deden de Elfstedenrijders hier nog lang niet, en zeker niet de snelste vrouw, van wie het standbeeld op de oever staat: Us Klazien.

De lange rechte fietspaden waar we op lopen zijn niet het allermooiste. Maar het weidse uitzicht is prachtig. En helemaal leuk is dat de route is verlegd en nu over de Waddenzeedijk loopt. Een tempel is een herinnering van de dijkverzwaring die Het Friese Waterschap hier realiseerde. Aan de horizon, waar de regenboog de aarde raakt, zien we de boot naar Ameland glinsteren over het water. Ook de Brandaris op Terschelling is zichtbaar.

Om 17 uur komen we aan in Ferwerd, wat ik nog ken het Nederlands Kustpad. Dit keer slapen we in een andere B&B. Een zeer hartelijke ontvangst door een Poolse en een Afrikaan. We worden er in de watten gelegd. Een drankje uit glazen die vrolijk flikkeren. Zelfs de theezakjes worden nog persoonlijk bezorgd na het avondeten. En bij het tandenpoetsen klinkt er vrolijk vogelgeluid.

Damwoude - Dokkum (17 km)

 Gelopen op donderdag 15 augustus met Aafke

En weer ben ik in Damwoude. Vorige week met Wen op het Noardlike Fryske Waldenpad. Vandaag met Aafke op het Elfstedenpad. Qua OV-logistiek is het handiger om de etappe Dokkum - Damwouden in tegengestelde richting te lopen. Dus we parkeren de auto bij de bushalte in Damwoude en lopen noordwaarts. Al snel de eerste "bossen" in. Hier passeren we dan ook nog de markering van het Friese Woudenpad, pal voor de boerderij van Jezus.

We zijn blij met de vele elzenbomen, die hier aan de randen van de landbouwgronden staan. Die brengen verkoeling! Op dit gedeelte van het Elfstedenpad volgen we niet de schaatsersroute. Het water waar we pauzeren is niet de Bonkervaart of Dokkumer Ee. Bijzonder leuk is het om door Driezum te lopen, omdat hier aangetrouwde roots liggen van Aafke. Dus kijken we met nog meer aandacht naar percelen en boerderijen. oude arbeiderswoninkjes hebben plaats gemaakt voor grote landhuizen.

De route is duidelijk gemarkeerd en probleemloos bereiken we Dokkum. In de zomer blijkt dit een levendig stadje. We halen er de stempel op: alleen nog Leeuwarden en de stempelkaart is vol! Bij het abdijcafé tegenover de ijsfontein nemen we een halve Siciliaans tonic en doen de rest inclusief ijsklonten in de dopper. Via het busstation van Dokkum komen we terug in Damwoude. Nu alleen nog maar terugtuffen naar Zwolle. Hoe moeilijk kan dat zijn..