Weesp - Naarden (12 km)

Gelopen met Hilde en Nienke op zondag 28 oktober 2012 (route)

Zonder gedoe treffen we elkaar op de afgesproken tijd en plaats: 13.00 uur op station Weesp. Hulde aan ons. Met de wandelstappers aan (en de buks in de rugzak?) gaan we het Trekvogelpad onveilig maken. Eerste extra meters zijn er al in het centrum van Weesp: een brug ligt opgebroken, dus we moeten de Herengracht wat verder aflopen. Het stadje is een apart bezoek waard, maar wij verlaten het snel langs torenfort Ossenmarkt. Tijdens het stukje dat we volgens de kaart langs de Vecht lopen, is het riviertje nauwelijks te zien door de woonboten en huizen die hier pal op elkaar staan.

We lopen over de Reaalspolderweg. Het geluid van meeuwen op het grasveld. Door een gunstige westenwind horen we geen autogeraas van de A1. Vlak voor we het natuurgebied van het Naardermeer in gaan rusten we uit op een bankje. Maar niet te lang, anders koelen we af. Vanochtend lag de rijp op de velden en moest de auto voor het eerst gekrabd. Dat het een koude nacht was, had ik gisteravond al gemerkt. We deden mee aan de Nacht van de Nacht. Een bijzondere ervaring, al was de ervaring van de diepe duisternis dankzij de volle maan niet zo intens als een vorige keer dat we meededen. Dit Naardermeergebied in de rook van Amsterdam ligt vast in een behoorlijk lichtvervuild landschap.

Weesp aan de Vecht

Op de Keverdijk

Nu overdag is het met 11 graden, weinig wind en volle zon heerlijk wandelen. We worden ingehaald door drie wandelaars die het Westerborkpad lopen, dat vorig jaar geopend is. In het Naardermeer zijn een paar afgelegen boerderijen. De laatste peren worden er van de bomen geschud. We zien - ook vanuit de observatiehut- geen exotische vogels, of vermoeden althans niet dat dit bijzondere gevleugelden zijn: meeuwen, ganzen, een reiger en zwanen. Hilde weet te vertellen dat het Poolse zwanen zijn, gezien hun zwarte poten. Hollandse zwanen hebben oranje poten. Weer wat geleerd.

Naardermeer

Poolse zwanen

Rustig wandelend bereiken we het einde van het natuurreservaat en gaan Naarden in. Ik loop nog even 1,5 km extra om de officiele route van deze etappe te voltooien. Vorige maand startte ik met Annemieke namelijk halverwege Naarden. Vrolijke Bruna-tegels heeft Naarden. Dat doet me denken aan de dood van Joop Stokkermans deze week, die zoveel pakkende liedjes en tunes componeerde waaronder de musical Nijntje.Wat een muzikaal talent was deze man.

In Naarden Vesting lopen we langs de Grote Kerk (van de Mattheuspassion) en laten ons fotograferen bij het standbeeld van pedagoog Jan Amos Comenius. Het speurwerk langs de horeca gaat moeizaam: wat leuk lijkt is nog niet open, heeft alleen een lunchkaart of is wel erg aan de prijs. Uiteindelijk belanden we bij eetcafe Bastion, wat een gouden greep blijkt te zijn. We eten verrukkelijke paprikasoep, zalige makreel/ vegetarische schotel, en koffie met heerlijke cheesecake toe. Alleen maar superlatieven voor deze maaltijd en de hele middag! In het donker lopen we terug naar station Naarden-Bussum: ook dat lukt nog.

Comenius in Naarden

Vorden - Borculo (22 km)

Gelopen met Nico op woensdag 17 oktober 2012 (route)

Vandaag weer een nieuwe logistieke variant. Met de auto naar station Ruurlo, en vandaar met de trein een stationnetje terug, naar Vorden. We zien vanuit de auto onderweg de zonsopgang: een vuurrode bol die probeert boven de wolken te komen.

Het is druk in de trein op deze woensdag in de herfstvakantie. Bij het verlaten van de trein begint het te miezeren. Dus lopen we stevig door. De eerste zes kilometer lopen we binnen een uur. Af en toe moet zelfs de plu op. We zien overal paddenstoelen in alle formaten en tinten. En ook heel veel vliegenzwammen! Op een bedje van oranje bladeren, of zachtgroen mos. Een echte herfststorm hebben we dit jaar nog niet gehad. Toch ligt er al veel blad op de grond. De bomen kleuren diep in geel, rood, bruin en oranje. Dit landschap, waar bossen, weilanden en akkers elkaar afwisselen, is zo mooi in de herfst.

We speuren naar wild, maar door het tijdstip en de regen spotten we niets. Nico kent wel de Achterhoekse damherten en fazanten van kerstdiners in zijn jeugd.

Het mais wordt van het veld gehaald. Het ruikt lekker naar kuilgras bij de boerderijen. Een trekker rijdt over de bult voer. De boerderijen zijn statig met vaak rode luiken en op het erf een waterput. Bij één loopt een vrouw met zeer ernstige reuma, zodat haar rug in een hoek van bijna 90 graden staat.

Het miezert steeds harder, tegen de weersverwachting in. De wegen zijn modderig. Gelukkig is pannekoekenrestaurant de Heikamp in Ruurlo open. Bij het haardvuur drogen we op, met koffie, jan hagel en appeltaart. En dan is het opeens droog! We gaan niet het doolhof in, maar gaan weer het Trekvogelpad op. We besluiten om te proberen na Ruurlo nog 7 km af te leggen. Dat komt mij goed uit in verband met de planning van de laatste twee etappes. Na de Zevensprong (nee, volgens ons toch niet die van de NCRV) lopen we langs de Baakse Beek. Helaas krijgt Nico last van knie, enkel en liezen. Uiteindelijk besluiten we dat hij richting auto loopt en mij 5 kilometer verderop weer oppikt. Zo gezegd, zo gedaan.  Een echte herfstwandeling in de benen!

De Heikamp in Ruurlo

Kasteel Ruurlo

Bennekom- Ede (9 km)

Gelopen met Elise op vrijdag 12 oktober 2012 (route)

De regen drupt op de voorruit en ik luister naar het hoorspel "Karakter". Zo zonnig als het gisteren was op mijn wandeling bij Arnhem, zo bewolkt en miezerig is het vandaag. Op de parkeerplaats van restaurant Juffrouw Tok in Ede wacht ik Elise op. Vrolijk zetten we samen mijn auto bij kasteel Hoekelum. Kan ons het schelen, die drijfnatte wegen: het ruikt vast lekker in het bos.

Voor Elise is het een primeur: een lange-afstandswandeling. En 9 kilometer is niet gering als je geen wandelschoenen hebt. Maar zilveren laarzen voldoen toch ook? En een zoon is zo vriendelijk geweest zijn rugzak uit te lenen. De bossen zijn oranje-gekleurd. Het heeft vannacht flink geregend, dus de modder spat ons om de kuiten. Een stuk wandelen we langs de spoorweg. Helaas is de A12 lang te horen. Maar met de oren dicht is de natuur hier prachtig. Sporen van zwijnen, die gewroet hebben in de aarde. Veel eikeltjes en dennenappeltjes op de wegen. Berkenbomen die al kaal worden.

Aan de overkant van het spoor komen we op smalle weggetjes, waar de afgelopen weken niemand gelopen lijkt te hebben. Het hoge gelige gras hangt vol waterdruppels, en maakt onze broeken drijfnat. We kunnen de boel wel uitwringen! Ook beginnen de sokken wat te soppen. Maar: er zijn paddenstoelen! En we zijn best goed in het volgen van de roodwitte markering.

We eindigen bij de Ginkelse heide, waar we eerder met collega's gelopen en gepicknicked hebben. De schaapskudde is er. De blonde woeste herder en zijn zwart-witte herdershonden zijn nog bij de schaapskooi, terwijl de schaapjes tussen de heipollen scharrelen. Gezellig, hoor. Voldaan komen we terug bij de auto. Elise verdient een sticker. Tip: vergeet hem niet van het voorhoofd te halen.

parallel aan spoorbaan ede- arnhem

Ginkelse hei

schaapskooi Ede

Arnhem - Velp (12 km)

Gelopen met Saskia op donderdag 11 oktober 2012

Op een perfecte herfstdag, de eerste van mijn herfstvakantie, wandelen we vanaf Arnhem CS het Sonsbeekpark in. Het is de eerste etappe van het Maarten van Rossumpad, die ik met Saskia loop. We gaan de komende weken een serietje lopen, allemaal bij haar in de achtertuin, of in de achtertuin van het vorige huis.
Vandaag is het Arnhem - Velp, en in de planning drie etappes van een kilometer of twaalf:
a. van Velp naar de Carolinahoeve (en station Dieren)
b. van de Carolinahoeve naar Eerbeek
c. van Eerbeek naar Beekbergen

Het grote voordeel van vandaag is dat we niet heen en weer hoeven te sjezen met auto's, zelfs geen bus in hoeven. Hoewel dat laatste wel weer leuk was geweest hier, want per trolleybus rijden doe ik zelden.

We lopen richting Rijnstate ziekenhuis, waar nog verse herinneringen liggen, die gelukkig ver weg lijken. Bij de kruising met het Veluwe Zwerfpad zijn we even flink de weg kwijt. Er lijken nog oude markeringen te hangen op de Apeldoornse weg. Toch bereiken we de Stenen Tafel. Een plek die al voor 1900 bekend stond als toeristische trekpleister. Koetsen reden er af en aan, vanwege het mooie uitzicht. In de wijk Geitenkamp raken we nogmaals het spoor bijster. In deze heuvelachtige straten lopen we verloren rond. Tot een vriendelijke jongen ons de weg wijst, zodat we helemaal goed uitkomen bij het viaduct onder de A12.

In Rozendaal is alles aangeveegd, en is het ene pand nog groter en sjieker dan het andere. De rijkste gemeente van Nederland immers. Ik hoor in mijn hoofd de geaffecteerde stem van Karin Bloemen, die ' De kinderen van de Rozenstraat' van Han Hoekstra zingt. De bedriegertjes van kasteel Rosendael zijn niet te bereiken, maar staan ook vast niet meer aan in oktober. Wat zal dat vroeger (en nog steeds?) een jolijt en kindervreugd hebben gegeven tijdens zondagse wandelingen. Het park zelf, met een soort waterval, is overigens prachtig in herfstkleuren.

Nog even de weg kwijt bij een schoolgebouw met witte klokgevel aan de bosrand langs een beekje (nu peuterspeelzaal). Saskia weet nog precies de plek waar ze met haar postfiets een lekke band kreeg. Daar zitten we nu op een bankje te genieten in de zon. Tevreden lopen we via de markering van de NS-wandeling Veluwezoom naar station Velp, waar binnen een minuut mijn trein aankomt.

Arnhem, bezoekerscentrum Sonsbeek

Park Sonsbeek

Hoogte 80, uitzichtpunt

Park Rozendael

thans peuterspeelzaal in Rozendael

Velp, Beekhuizerbeek