De logistiek voor de tocht van vandaag is weer goed doordacht. Ik zet 's ochtends mijn auto bij hotel Wolfsberg in Groesbeek en ga met de bus naar station Nijmegen. Daar komt- helemaal vanuit Heemskerk- Vera uit de trein gestapt. We nemen vanaf daar de bus richting Kleve (Duitsland) en stappen onderaan de Duivelsberg in Beek uit. In de bus raken we al aan de praat met een look-a-like van een tweede alt van het NCK (maar een andere dan de tweede alt van mijn blog van september Winsum-Groningen). Zij heeft vanaf Nederland naar Santiago de Compostela gelopen. En ook delen van het Pieterpad. Maar het Pelgrimspad is volgens haar nog mooier. We wensen elkaar een goede wandeldag toe.
Het pad begint met een steile klim tot aan pannenkoekenrestaurant de Duivelsberg. Dit stukje liep ik in de herfstvakantie met de drie meiden. En nu dus met "mevrouw" Vera, zoals ze bij ons nog altijd heet. Het is even schrikken van het steile begin voor iemand met hoogtevrees. Maar het gaat goed. De bladeren zijn niet al te glibberig.
Vandaag loop ik het laatste deel van de etappe Millingen-Groesbeek, die ik in drieën heb geknipt. Ik ken dit gedeelte van de etappe een beetje. Op mijn wandelfeest in 2009, toen we van Groesbeek naar Nijmegen wandelden (de tweede dag van de NS wandeltocht Cuijk- Nijmegen), liepen we deels over dit gedeelte Pieterpad. Omdat het nog weinig heeft gewaaid deze herfst, is er nog steeds veel blad aan de meeste bomen. De takken die al wel kaal zijn, steken prachtig af tegen de blauwe lucht. Het schijnt vanaf morgen meer te gaan waaien en regenen. Hopelijk valt het mee, want ik hoop zondag ook weer een stuk Pieterpad te wandelen.
We hebben het o.a. over de Vespers van Rachmaninoff. Het NCK voert het overmorgen uit in de Oude Kerk in Amsterdam en ik kom luisteren. Langs een akker eten we staand een boterham. Even later gaan we op een bankje koffie drinken uit de thermoskan. Dankzij de papieren balsemzakdoekjes van Vera houden we de billen droog. Een meisje op een Amerigo-paard passeert ons. Het paard heeft niet aan de intocht van Sinterklaas meegedaan. Daarvoor is het nog te jong en het vindt de bostocht al spannend genoeg. Wie weet in de toekomst? Twee weken geleden is na 22 dienstjaren Amerigo met pensioen gegaan.
Daar ons gepraat raken we even later de weg kwijt, maar de schade valt mee. We hebben 200 meter terug een afslag gemist. Bij Boerderij de Hoge Hof spant de boer juist een touwtje over het wandelpad, omdat de koeien de stal uit mogen. Hij begint een "gezellige babbel" (Weten jullie wel dat je helemaal verkeerd loopt? Als je van noord naar zuid loopt loop je met je hoofd in de wind). Gelukkig mogen we het touw nog even weghalen, want zo lenig zijn we niet. Nadat de koeien zijn gepasseerd, worden we uitgenodigd om de binnenstal te bekijken. Er zijn namelijk koeien die nooit naar buiten willen en dus binnen blijven. Het is een groot misverstand dat koeien het fijn vinden in de wei. De meesten zijn graag binnen. En wisten we dat stalkoeien veel meer melk geven dan een buiten-koe? Zijn koeien geven 55 liter melk per dag (tegenover 15 liter melk van een buitenkoe). Dus het lijkt wel alsof ze niks doen in de stal de hele dag, maar ze werken loeihard.
Toch aardig van de boer dat hij ons heeft uitgenodigd. Natuurlijk wil hij ook even kwijt dat de ruimte is af te huren voor feesten en partijen. De Maldense fietsersclub heeft er van de week een feestje gevierd.
 |
| Boerderij De Hoge Hof |
Het laatste stuk is ook mooi: door grasland tussen weilanden door, met witte boerderijen in heuvellandschap. Zo komen we via de Zevenheuvelenweg in Groesbeek, waar het carillon een Sinterklaasliedje klingelt.
 |
| Groesbeek |
Bij hotel De Wolfsberg (een chic hotel restaurant uit 1860, eindelijk kan ik hier eens naar binnen!) wordt in het paviljoentje buiten de kerstverlichting opgehangen.Met de auto breng ik Vera via Molenhoek terug naar station Nijmegen. We hebben genoten van de wandeling en doen het vast nog een keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten