Gelopen met Wendeline op zondag 6 november 2011 (route)
De lat ligt hoog vandaag. Bijna 30 km, met onderweg maar één horeca-gelegenheid en met ongeveer 7 kilo bagage in de rugzak. Dan is het extra fijn als je bijzonder goed hebt geslapen. Dat geldt overigens ook voor onze gastvrouw en -heer, die zich hebben verslapen. Het is hen nog nooit overkomen. Wij maakten het ook al mee in Winsum. Terwijl zij zich duizend maal verontschuldigt, dekt hij in rode boxershort de tafel.
Samen met ons aan de ontbijttafel zitten de vier andere gasten. Twee dochter-moederkoppels. De dochters van een jaar of twaalf/dertien doen mee aan de nationale hiphopwedstrijden in Assen, en zijn gisteren nummer 1 geworden. Vandaag de volgende ronde voor ze. Spannend! Terwijl die moeders de dag zullen doorbrengen in een herrie-hal mogen Wen en ik het bos in. Halleluja.
We lopen Rolde uit langs hunebedden D17 en D18 en een oud spoorlijntje van de Noord Ooster Lokaalspoorwegmaatschappij (NOLS).
 |
| Hunebed in Rolde |
De zon komt niet door de wolken vandaag, wat het landschap een mysterieus aanzicht geeft. Ik wist wel dat er in Drenthe bossen waren, maar dat ze zo eindeloos waren! De bladeren zijn prachtig van kleur. We lopen echt door een oranje wereld. En ook de stukken hei rond de vennen zien rossig. Ook zijn er donkere sparrenbossen, waar mountainbikers uit smalle paadjes tevoorschijn komen.
We lopen eerst naar het officiële eindpunt van deze etappe: Schoonloo. In café Hegeman, de enige voorziening in het gehucht, staat de TV aan: Nederlandse kampioenschappen afstandsschaatsen. Gut ja, er is nog een wereld buiten de bossen.
Dan resten ons nog de laatste 10 kilometer. Met bibbers in de benen koersen we af op Gastgeverij Het Sparnakelnest aan de rand van Orvelte. Want precies een week geleden ging om op zondagmiddag 17.30, terwijl ik thuis stond te koken, mijn mobiel af:
"Ik vroeg m' af hoe' t bij jullie gaot? Zijn jullie er al bijnao?"
Oeps, een fout in de communicatie. "Wat vind ik dat nou vervelend" herhaal ik vier keer."Hoe lossen we dat op?"
"Noe, ik zet de pitten maor uut in elk geval." is het nuchtere antwoord.
Gelukkig is er nog wel plek voor de week erop, maar nu vrees ik: Zal ze erg stuurs zijn?
We sloffen 10 kilometer door de bossen. In het Pieterpadboekje staat telkens' Neem het zandpad rechts' of 'U kruist een brede zandweg' . Er is echter geen korrel zand te zien, we lopen over een oranje bladerentapijt.
Het is al schemerig als we bij de Gastgeverij (de term komt uit het Deens) komen, dat 2 kilometer van de route af ligt. De zorgen vallen direct van me af als de gastvrouw ons begroet. Ze is het allang vergeten en loodst ons naar binnen. Deze accommodatie is prachtig. Net verbouwd, en geschikt voor groepen tot 11 personen. En wij zijn de enigen! Het Pieterpadarrangement houdt in dat er hier voor ons wordt gekookt. Zoveel mogelijk uit eigen tuin.
Na een warme douche wordt de maaltijd geserveerd: pompoensoep, rijst met verse worteltjes en boontjes met Pakistaans (in yoghurt gemarineerd) vlees. Eerlijk is eerlijk: vorige week in de vriezer gedaan, maar even goed mals en pittig van smaak. Het toetje zou Nico geweldig hebben gevonden: roomvanillevla met vel. De perzikjes erop zijn los lekker.
We buiken uit op de bank bij het haardvuur met een cd-tje van Billy Holiday en het gastenboek. Dan de wenteltrap opstrompelen en weer vroeg naar bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten