Gisteren hebben we een dagje Maastricht gedaan en na een boottocht over de Maas de Sint Pietersberg alvast van binnen bekeken: de grotten Zonneberg vanaf restaurant Slavante. Een oudere gids vertelde hoe hij als jongetje in het donkere gangenstelsel speelde, er hachelijke avonturen beleefde en er een Mariabeeldje achterliet. Het staat er nog steeds. Er zijn allerlei tekeningen van houtskool op de muren.
Vandaag, met gunstiger weersvoorspelling, staat dan toch echt de laatste etappe op me te wachten. Logistiek hebben we weer wat nieuws bedacht; Nico rijdt met de auto naar (bijna) het eindpunt en loopt ons drieën tegemoet.
Zo lopen we al zingend de paden op de lanen in: over Limburgse modderige veldwegen, en langs de krijtrotsen van Bemelen.De aanloop naar Maastricht is saai: wegen worden heringericht met een hoop herrie. Bij het station wacht Nico op ons en drinken we een kop koffie en warme chocomel aan de overkant. En daarna de binnenstad in, een route die we gisteren ook min of meer gelopen hebben. Over de oude St. Servaasbrug, en langs de winkeltjes (Nijntje!) in de sjieke Stokstraat.In de OLV kerk heeft Vera gisteren al een kaarsje aangestoken. Bij de Koestraat hopen we bij eetcafé D'n Blindgenger onszelf achter een tafeltje te zien zitten, 16 uur terug in de tijd zoals in Harry Potter deel 3. Maar nee, het is gewoon de weerspiegeling.
Via de Jekermolen en door de St Pieterstraat lopen we omhoog. Grappig: het Henri Hermanspark doet me een denken aan het stadspark van Groningen waar ik in september met het Pieterpad was. De roze bloesembomen staan in volle bloei. Een opa speelt er met zijn kleinzoontje: hij springt tegen de takken aan, zodat het jochie de dwarrelende bloesemblaadjes over zich heen krijgt.
Nog maar even en dan ben ik bij het eindpunt. Maar de meiden zijn moe en niet fit. Met moeite sjouwen ze mee voorbij het Fort Sint Pieter en Chalet Bergrust. Zij blijven hier bij de auto. Nico en ik lopen de laatste 700 meter over het grindpad. Nu zien we de grotten van de bovenkant en met name de Encigroeve. Bij het eindpunt staat een man zichzelf te fotograferen met een zelfontspanner. Ik bied aan hem ook nog eens te fotograferen, en vervolgens zet hij ons op de foto. Hij is ook in augustus 2011 begonnen met het Pieterpad! Waar hij bijna alles graag alleen liep, denk ik terug aan juist alle mensen met wie ik etappes heb afgelegd. Het is een hele stoet. Ik wandelde in totaal met 21 verschillende mensen! Voor mij dus - in elk geval voorlopig- geen pelgrimstocht naar Rome of Santiago. Dat is me te eenzaam en te warm. Ik houd het bij een LAW in Nederland. Volgende week start ik met het Trekvogelpad, dat loop van Bergen aan Zee tot Enschede. Ook die zal ik niet precies op volgorde lopen, maar meer hoe het uitkomt. En die hoeft niet binnen 9 maanden afgerond! Wel loop ik daarnaast de komende weken het streekpad Nijmegen en het oostelijk deel van het Grote Rivierenpad. Dat ik verslaafd ben geraakt aan het wandelen is wel duidelijk. De oorkonde van het Pieterpad halen we op bij Chalet Bergrust, waar we ook nog een omelet/ tosti/pannenkoek nuttigen. Met een mooi uitzicht op Maastricht. Ja, nu is het echt voorbij.
Was het leuk? Ja!
Was het mooi? Ja!
Waren mijn wandelschoenen goed? Ja!
Ben ik goed getraind voor de Vierdaagse? We zullen zien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten