"We zijn niet bang voor een spatje regen". Met deze positieve gedachte beginnen we aan onze wandeling. Eigenlijk zijn we wel een beetje maf. Om op zo'n druilerige grijze dag het wandelpad op te gaan. En Vera moet daarvoor eerst nog bijna drie uur reizen.. Maar we zien elkaar zoals afgesproken om 11.30 uur bij bushalte Het Beekdal in Heelsum. De regenjassen aan, een extra regenponcho om, en de route in een plastic hoesje. We gaan ervoor. We hebben gisteravond besloten de etappe in te korten. We lopen slechts 7 kilometer met halverwege een stop bij kasteel Doorwerth.
Bij de volkstuintjes van Heelsum begint de wandeling van vandaag. Vera poseert er als vogelverschrikker. Volgende bezienswaardigheid is het kerkje van Heelsum, dat op een terp is gebouwd begin 16e eeuw. We lopen langs weilanden en bosranden. Ook de paarden hebben regenjassen aan. De bossen zijn een en al oranje. De takken al behoorlijk kaal, en op de grond een bladerentapijt. We letten ontzettend goed op de markering, wat best lastig is als je elkaar al een poos niet hebt gesproken.
 |
| Heelsum |
Onder de A50 door, een walletje opklimmen en weer verder door de bossen. Het gaat goed. Na vijf kwartier wandelen zijn we bij het mooie ridderkasteel Doorwerth. De natte plunje doen we in het halletje uit, en we lopen de warme zaal van etablissement De Zalmen in. Oef, wat is het druk. Allemaal vrouwvolk aan lange lunchtafels. En een TVploeg?! Het blijkt een congres en inspiratiedag (Krabbenmand?) van Femenergy en Highopes vrouwelijke zzp-ers groeien hier in hun kracht. Goed, wij groeien hier van de kop erwtensoep met roggebrood en spek. En de billen op een schapenvacht van 75 euro. Het trapje naar onze tafel op de vide is steil, maar we zwabberen niet.
 |
| Kasteel Doorwerth |
 |
| De Zalmen |
En kijk nou, het is droog geworden! We gaan weer in de benen, eerst een stukje langs de kasteeldijk en later het bos in omhoog. De wegen slingeren met haarspeldbochten door het steile bos. Vera beschermt mij voor springende honden. Helaas missen we ergens toch een afslag, want we komen Heveadorp niet in waar het zou moeten. Maar gelukkig stuiten we op een aardige inwoner die met ons meeloopt naar de bushalte. Ondertussen horen we zijn verhaal over Heveadorp: Hevea was een rubberfabriek. De directeur liet voor alle arbeiders Engelse cottages bouwen. Het dorp staat nu nog vol met deze huizen met rieten daken, terwijl de fabriek is overgenomen door Vredenstein en verplaatst. Ook vertelt hij dat hij zelf bijna alle LAW-paden in Nederland al gelopen heeft. Morgen loopt hij de laatste etappe van het Havezatenpad. Hij beveelt de GR5 naar Nice aan, alhoewel hij zelf "maar" tot de Mont Blanc is gekomen.
Wel, voorlopig houden wij het bij eindpunt bushalte Van Beeklaan in Heveadorp. Zeer voldaan stappen we allebei in de bus. Vera de ene kant op, ik de andere. Volgende gezamenlijke wandeling wordt ergens op het Hollands Kustpad, met zon graag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten