Ik ben maar één van de vele Pieterpadwandelaars. Toch voel ik me - door de 413 kilometer die ik nu al heb afgelegd- ook een beetje een echte pelgrimsreiziger. Het doel is de St. Pietersberg, en die komt met nog 83 kilometer te gaan rap naderbij. Maar daar moet ik wel wat voor doen! Dit weekend staat 23 + 27 km gepland, met een overnachting in het Pelgrimhuis in Montfort. Toen ik in januari boekte, wist ik niet dat ik deze week de griep zou hebben. De koorts is vrijdagavond wel weg. Kan ik toch gaan wandelen, ondanks dat ik niet naar mijn werk ben geweest? Een moreel dilemma, waar een pelgrimreiziger geen last van heeft. Ziek, zwak of misselijk; de reis gaat door.
Goed, dan ga ik. Met extra vitamines en paracetamol in de rugzak. En Aaf en Wen om me op de been te houden. En als het niet gaat, stop ik. Maar wie weet hoe ik de finish van de Vierdaagse heb gehaald, weet dat stoppen een optie-op-papier is. Zeker in het gezelschap van twee lieve vriendinnen. In Swalmen wachten ze me op. Zij hebben ook al een hele trip erop zitten. Waar de één een winterjas met sjaal aanheeft, heeft de ander een zomerwandelbroek en lichte regenjas aan. Tja, met het weer kan het alle kanten op. Er is aardig wat regen voorspeld. Uit voorzorg heb ik (corrigeer: heeft Nico) wat routekaarten gekopieerd en in een plastic hoesje aan mijn hals hangen. Ja, deze kleuter gaat op schoolreis.
De wind levert in elk geval schitterende wolkenluchten op. Ondanks ons gekeuvel missen we geen afslag. Langs Boukoul, en kasteel Hillenraedt. Bij de ergste bui staan we als pinguïns (zonder ei op de voeten, maar met een broodje in de hand) achter een dikke eik. Als de zon weer doorbreekt is de broek zo droog gewaaid. Veel onverhard deze dag, dus lekker modderig. Bij een volgende bui schuilen we met twee andere wandelaars onder een viaduct. Daarna komen we bij St Odilienberg, met prachtig gelegen basiliek, 1 van de 22 van Nederland. Wat me gelijk nieuwsgierig maakt naar de andere 21. Ken ik er daar meer van? Dat is thuis zo gevonden via google.Een klooster of kerk wordt niet zo maar basiliek, dat bepaalt het Vaticaan. In dit geval is de reden dat deze abdijkerk voor St Odilia een belangrijk bedevaartsoord was in verband met oogziekten.
Zoals zo vaak op het Pieterpad, is er geen tijd en gelegenheid om de dingen écht te bezoeken, want de wandeling moet verder. Het is per slot geen toeristische wandeling. Het gaat er toch ook om kilometers te maken, zij het wel in mooie omgeving en langs "pittatoreske" plaatsen. Om toch iets van de couleur locale op te snuiven, doen we een uitgebreide stop bij café Smeets voor koffie met abrikozenvlaai en blok cake (stukje spons om het zweet af te vegen, volgens de café-man).
Als we weer verder in de bossen lopen, word ik gebeld door Adeline van het Pelgrimhuis. De gastheer is ziek en ligt te bed. Of we nog opgehaald willen worden in Montfort, zodat we de laatste anderhalf kilometer naar de B&B niet hoeven te lopen? Ja, laat ik maar op dat aanbod ingaan. Ik ben toch nog niet topfit. Al gaat het wandelen vandaag boven verwachting! Een half uur later bij de bosrand roept iemand vanuit een auto: Ben jij Cécile? Ja, hoor. Dat is dus Adeline. Maar ze snapt dat ik niet ter plekke instap, maar eerst keurig de laatste 500 meter met mijn wandelmaatjes naar het officiële eindpunt van deze etappe wil lopen. Een pelgrimsreiziger gaat niet sjoemelen of de kantjes eraf lopen, natuurlijk. Dus stappen we bij de Rabobank in Montfort pas bij haar in de auto.
"Thuis" hebben we even het rijk alleen bij de houtkachel, terwijl Adeline nog twee wandelaars oppikt. Het blijken twee gezellige vrouwen, net als wij helemaal passend in het Pieterpad-profiel: wonend in de Randstad, jaar of vijftig, houden van lezen en filmhuisfilms, getrouwd en oudere puberkinderen, taal gestudeerd en werkend in de zorg. Zij lopen twee a drie driedaagsen per jaar en zijn nu een jaar of drie met het Pieterpad bezig. We hebben een genoeglijke en lekkere avondmaaltijd (broccolisoep, rijk belegde pizza om door te knippen en twee puddingen). En ik knoop drie filmtitels in mijn oren: "Evet, I do" , "Sous les Sables" en "The best exotic Marigold hotel".
Om half 11 lig ik mijn bed en -ondanks mijn (waar mogelijk ingehouden) gehoest en gesnotter- slapen we alle drie goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten