Kwart over 8 aan het ontbijt, waarbij we gelijk de lunchpakketten smeren. Omdat de gastvrouw de andere gasten naar Sittard brengt (zij gaan naar Valkenburg lopen), lopen wij eerst 1,3 km voordat we bij het startpunt van vandaag zijn. De klokken beieren in Montfort, de honden slaan aan, en de hanen kraaien nog maar eens als we langs hen lopen. Langs het kasteel van Montfort, een ruïne.
Met aspergevelden aan onze linkerhand en bos aan onze rechterhand maken we de eerste kilometers. Bij het bosven Kranenbroek een korte pauze. Maar zodra er een hond op me springt, en het baasje niets zegt en alleen maar haar hond op de foto zet, verkassen we maar weer. Jammer, was een mooi plekkie. Geen wonder dat hier zoveel hondenuitlaters zijn. Behalve het feit dat het zondagochtend is, zit hier om de hoek De Trouwe Vriend. Ik zag het op het kaartje in het Pieterpadboekje, maar leg nu pas de link.
Regen en zon wisselen elkaar af. Warm is het niet. In Slek schuilen we in de kapen, die er nog maar jaar of tiens midden in de woonwijk staat. De deurklink is en slak als dank voor de dorpsbewoners die de bouw ervan financieel mogelijk maakten. Een paar van die dorpsbewoners ontmoeten we in het plaatselijk cafe annex broodjesbezorger. We verstaan geen woord van wat ze zeggen.
De vermoeidheid begint nu wel toe te slaan bij mij. Het is Wen, die vooral de kaart leest. Ik volg. Op de Rootterweg richting Duitsland krijgen we nog een hagelbui op ons hoofd. Gelukkig is er een schuilhut. Er schuilt een gezin op de fiets. Drie minuten later is het weer droog. Het stuk Duitsland door boerengehucht Isenbruch is niet lang. Hier zien we ook richtingbordjes voor Santiago. Ja, het pelgrimgevoel wordt weer versterkt. Ook door zwabberbenen en voeten die op eieren lopen. Langs de langste (!) beek van Nederland, de Geleenbeek, mogen we naar Sittard lopen. Een heel landelijk smal graspad pal langs dit snelstromende beekje (de eenden genieten ervan) brengt ons tot in het centrum van Sittard.
We hebben nog net energie over voor een eindsprint om bij het station flesjes drinken te kopen, voor we in de trein richting Roermond stappen. 27 km is een behoorlijke tippel. Veel hoogteverschil was er niet. Dat komt pas de laatste twee etappes!? Wel heel wat glibbermodder, en koude regenbuitjes. Maar we hebben het maar weer gedaan. En er van genoten: weg van de dagelijkse beslommeringen, alleen maar om je heen kijken en het pad volgen. Het is iets verslavends. Dat je werkelijk even buiten de wereld staat, blijkt wanneer ik bij mijn eindstation door Nico wordt opgehaald.
-Nog iets gebeurd?
-Een treinongeluk met 120 gewonden en het kabinet is gevallen.
-Haha!
-Nee, echt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten