Forsterheide - Drielandenpunt Vaals (15 km)

 Gelopen op zondag 13 juli 2025 met Emmeke

Gisteravond was het  gelukkig' goed dineren op het terras  en vanmorgen hebben we de ontbijttafel weer leeggegeten en in de tas gestopt. De stokken zijn weer mee en we worden afgezet bij de bushalte van gistermiddag. We lopen de veldweg in en na 200 meter staan we zo stil mogelijk stil. Er springt een ree over de zandweg en door het korenveld. Hoe rank en bevallig!

Niet veel later moet ik mijn brandnetelbroek aan. Gelukkig past die over het wandelrokje en hoef ik alleen maar even mijn wandelschoenen uit en aan te doen. Zo gepiept. Het smalle weggetje is de landgrens tussen Nederland en Duitsland. De bijen - of zijn het hommels? - smikkelen van de zonnebloemen. Een muisje rent over Emmekes schoen. Een buizerd zit op een paal en wij genieten. We gaan er maar even bij zitten en kijk daar is het vijftal wandelaars van gisteren weer.

En als we een half uur later neerstrijken op het terras van Bellevue gaan we maar niet naast hen zitten. Wij kiezen het ronde tafeltje op de eersterang. Superseats. Met super Kaffee und Kuchen. Er zitten meer DMT-ers op het terras. Via een smalle weg aan de rand van het bos, en op best wel flinke hoogte zetten we koers naar Vaals. Dit is echt een prachtig stuk: langs water met zon op de laaghangende frisgroene takken. Een zware plons doet ons schrikken, maar het is slechts een herdershond. Gelukkig springt hij alleen maar achter de takken van zijn baasje aan en laat hij onze wandelstokken met rust.

In Vaals is het koopzondag en steken we met gevaar voor eigen leven de weg over. Hier zijn we weer in Nederland. De Keltenweg brengt ons bij het Vaalserbos, waar we de Wilhelminatoren niet zien want die is een paar maande geleden ingestort. Op een kei aan de ingang van het bos hebben we een telefoonstop voor apps met het thuisfront over vaarbewijzen en sollicitatie-opdrachten. De route naar het Drielandenpunt vinden we ook weer foutloos. De frituurlucht is zo doordringend dat we er hard voorbij lopen. Een bankje onder een eikenprocessierupsboom is de perfecte stop om uitgebreid in ons op te nemen wat en wie hier allemaal voorbij komt: oldtimers, motorrijders, stelletjes, gezinnen, ....

We zijn content met de start van de DMT. We stappen in bij onze chauffeurs en zijn benieuwd naar het vervolg. Dat zal nog even op zich laten wachten, want eerst gaan we weer naar Friesland en Groningen deze zomer. En ook naar Twente in de herfst. Het blijft een heerlijke hobby. 

 

Eygelshoven - Forsterheide (16 km)

 Gelopen op zaterdag 12 juli 2025 met Emmeke

We worden afgezet bij station Eygelshoven en duiken daar een zwaar hek door, want we moeten de Dutch Mountain Trail niet te licht opvatten. Stokken en literflessen water mee: wij zijn er klaar voor. Een stevig ontbijt ligt nog op de maag, want de oven was groot en de croissantjes en de broodjes veel. We hebben geen zout kunnen ontdekken voor de gekookte eieren, dus dat wordt de queeste voor deze tweedaagse.

De provinciale weg is niet ver weg, dus met het geraas in de oren  proberen wij te wennen aan Komoot, markering en het gidsje. We worden al direct ingehaald door vijf wandelaars. Die zullen we nog vaker ontmoeten deze tweedaagse. Als we de provinciale weg achter ons hebben gelaten volgt het geluid van de kermis achter de vier vijvers. Al snel mogen de wandelstokken uitgeschoven. Ook dat kunnen we natuurlijk. We zijn blij dat we vroeg op pad zijn. Het schijnt drukkend te worden vandaag. Vooralsnog is er sluierbewolking en waait er ook een aangenaam briesje. Volgens de beschrijving moeten we hier een bruggetje over een beek nemen. Helaas is er geen bruggetje meer te bekennen. Het wordt dus pionieren en laveren over dikke takken, waarbij onze stokken helpen balans te houden in het enkeldiepe water.

De eerste van de zeven summits die de Dutch Mountain Trail aandoet, dient zich  al snel aan: via een kaarsrecht omhoog Zwitsers weggetje klauteren we de Wilhelminaberg op. Drie horizontale wegen oversteken en steeds rechtdoor. Op de top wacht ons een asfaltlandschap achter het Snowdome. De wilde bloemen naast het asfalt kunnen ons bekoren. Een Limburgse grand famille houdt er een reünie, zo lijkt het wel. We dalen vlot weer af, langs de manege en zijn nog steeds niet fout gelopen. Voorbij de Gaia Zoo blijken we opeens vlakbij onze Remise.

De bruggetjes verderop zijn niet betrouwbaar, dus nemen we de short-cut. Met als voordeel dat we koffie en vlaai kunnen nuttigen op het terras bij Nieuw Ehrenstein, een Fletcherhotel in een kasteel. Het zoutvaatje knarst vrijwel onopvallend (...) wanneer we onze zoutvoorraad aandraaien in een papieren zakdoekje. We pakken de blauw-witte markering weer op als we Duitsland inwandelen. Nu zijn we opeens in ander gebied: over veldwegen door tarwevelden met klaprozen en korenbloemen. Bij het gehucht Forsterheide is volgens afspraak de bushalte van Arriva. We crossen door Horbach en stappen over bij busstation Parkstad. Bij Kerkrade Centrum zitten we niet in het centrum, maar wel bij het Discoverycentrum. Met de MJK naar binnen voor een split-ijsje en even later op het perron de andere helft van het gezelschap weer meeten. Dat ging soepel vandaag!