Nog voor negenen lopen we door de stille straten van Groningen richting station.
Een heerlijk ontbijtje achter de kiezen met vers fruit (bramen uit de stadstuin), en geitenkaas mee in het lunchpakket. Zeker weten: dit wordt weer een genietdag. Wel de regenjas bovenin de rugzak gestopt, want het is broeierig warm. Vannacht heeft het geplenst. We hoorden nog lang lawaai op straat, cafégeluiden. Het zware pitjesbrood hebben we vriendelijk achtergelaten bij de gastvrouw. Het paste echt niet in de rugzak.
We lopen het spoor over en dan zuidwaarts langs het Hoornsdiep, dat later Noord-Willemskanaal heet. Op deze zondagmorgen aan de rand van de stad zijn er allerlei sportievelingen: roeiers, fietsers, joggers en vissers.
 |
| Paterswoldse Meer |
En als we ter hoogte van het Paterswoldsemeer komen zijn er al heel veel zeilbootjes in zicht. We wandelen nog steeds prima. Geen klachten, geen pijntjes, in hetzelfde tempo. Omdat er op dit gedeelte geen zijpaden zijn, kunnen we de volle aandacht hebben voor al het moois om ons heen. Wat zo leuk is, is dat er her en der iets te koop aan de kant van de weg staat. Pompoenen, jam, honing, peren, appels en zelfgemaakte 3D-kaarten. Dat hebben we gisteren ook veel gezien.
Inmiddels vordert het Pieterpad, zoals blijkt uit deze (ook dikwijls gefotografeerde) paal.
Omdat de lucht nu toch wel erg dreigend is, maken we maar een korte koffiestop. Bij een paviljoen voor vissers Sassenhein. Het landschap wordt nu anders. Meer bomen/bos, en zelfs een klein stukje hei. We naderen dan ook Drenthe.
In een modderig bos (door de plensbuien van vannacht) raken we even de weg kwijt. Het is helas niet slim om daar stil te staan om op de kaart te kijken. Tientallen muggen hebben de ochtend van hun leven: vier sappige kuiten die op hun pad komen. Njammie.
De volgende stop is dan ook een azaronstop. En tevens lunchstop op een bankje met voor ons een maisveld en achter ons een restaurant. We voelen er drie minispatjes regen. Dus lopen maar lekker door. Twee vriendinnen lopen met de tent op de rug het Pieterpad van Zuid naar Noord. Al pratend (want al loop je 1 dag, of je loopt er 3, uitgekletst raken we toch niet) zijn we bijna in Drenthe, maar missen we de afslag naar het meest noordelijk gelegen hunebed van Nederland, de G1. Even later zou er volgens de beschijving ook nog eentje moeten zijn. Helaas blijkt dit inmiddels privéterrein. Dan moeten we voor de ultieme Drenthe-ervaring wachten tot we etappe 4 gaan doen. Daar loop je écht langs een hunebed (zegt het boekje). Maar ook deze paarden vinden we erg Drents.
 |
| Zuidlaren in aantocht |
Nu eindigt de etappe in Zuidlaren. Op de Brink staat het gemeentehuis, waar C en J zijn getrouwd, zes weken voor de geboorte van Margot.
 |
| Zuidlaren gemeentehuis |
Wen en ik deden er een bruiloftsstukje in de vorm van een sprookje. Nu is het druk bij de bushalte. Staat men te wachten op een huifkar? Of is het een teken dat de bus snel komt? Jawel. Binnen een half uur zijn we via de snelweg terug in Groningen. Het blijft een rare hobby, dat wandelen. Je loopt uren lang, en vliegt daarna met bus of trein weer razendsnel naar je vertrekpunt. Die vertragende factor is juist de charme van het wandelen. Ondertussen kan het mij niet kort genoeg duren, of ik mag weer een volgende etappe in de agenda vastleggen. Van mijn tenen heb ik totaal geen last. Raken mijn wandelschoenen nu pas goed ingelopen? Ik hoop het. Op de terugweg bedenk ik wie ik voor welke etappe mee kan vragen. Wendeline wil in elk geval graag verder Drenthe in met etappe 4 en verder!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten