Vandaag reist Murphy met me mee. Na een zonnestralend lang weekend worden nu twee dagen verwacht met louter wolken en regen. Ik reis per trein, maar strandt, vanwege een defect treinstel. In de zeikende regen kom ik Emmeke tegen op Ede-Wageningen. Tijd zat voor een kop koffie in de stationsrestauratie, temeer daar de bus niet op komt dagen. Enfin, tegen elven starten wij dan toch weer op het Marskramerpad, bij bushalte De Drie Musketiers in Stroe. We zijn een bonte verschijning in blauwe regenjas en rode regenponcho. Het gidsje is al snel doorweekt, alsmede onze schoenen en sokken.
De route is best heel mooi, maar we moeten toch vaak naar de grond kijken om modderplassen te vermijden. Nergens een rustpunt, dus strijken we neer op een plastic zak aan een picknicktafel. We zijn twee wandelende vuilniszakken.
De Appelse heide begint al te te bloeien. Een kudde schapen gaat blaten als wij hun weiland passeren.
En een klasje koeien poseert voor een foto. En passant wijzen ze ons de weg: hier moeten we afslaan richting Zwartebroek. Heel toepasselijke naam. De laatste kilometers naar Terschuur hebben we het zwaar, alsof we al 40 km in de benen hebben. Maar we zingen ons de route door.
 |
| Zaten twee rugzakken aan een picknicktafel, zegt de een tegen de ander... |
 |
| Glimworm? Slangetje? |
 |
| Hoe toepasselijke naam |
 |
| B&B De Tolboom in Terschuur |
Bij B&B De Tolboom aangekomen, laten we een pizzakoerier langskomen. Wij willen onze kamer niet meer af. Helaas geen kranten voor onze natte schoenen, geen handdoeken voor onze natte lijven, geen lont in de kaars voor een sfeerlicht, geen lekkere wijn, geen lunchpakketten voor morgen en geen twee harde bedden. Maar wij zijn niet van het type klager, dus genieten we van het Brabantkoor op TV-zender Brava met het Requiem van Duruflé. En scoort Duitsland binnen een kwartiertje vier keer tegen Brazilië in de kwartfinale. De 7-1 horen we morgen pas, wij slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten