Vandaag heb ik weer een stuk mogen lopen van het Maarten van
Rossumpad. Aafkes kinderen zijn weer op
schoolreis, net als de vorige keer. Een
goede dag om aan de wandel te gaan. Zij zet haar auto bij het eindpunt,
Balkbrug, en komt per bus naar Ommen. We zien elkaar op station Ommen en gaan
direct het pad op. De mist is net weggetrokken. Wel zijn de bermen vol van
ragfijne spinnenwebben met dauwdruppeltjes.
Ommen is verkozen tot wandelgemeente 2013. Het centrum van het stadje zelf heb ik nog nooit gezien. Zowel het Pieterpad als dit pad buigen eerder af. Terwijl de zon aan kracht wint, bespreken wij wat we op facebook niet delen. En ondertussen nemen we de omgeving in ons op. De herfst komt eraan: de eerste beukennootjes, late zonnebloemen, nog net paarse hei, enkele bramen. Een verrassing is het gehucht Arrien, dat met zijn brink Drents aandoet. De stapel stenen suggereert een hunebed.
Het pad is niet overal even goed gemarkeerd, maar de kaartjes in de gids zijn superduidelijk. Wandelaars komen we niet tegen vandaag. Nog wel een ruiter, die ons pad kruist als wij op een bankje de boterhammen eten.
Ook bijzonder is het kerkhof van de Ommerschans. Stil is het
hier, en een rij grijze sobere kruizen . Veel geld hadden de mensen niet: het
waren landlopers en bedelaars die in de kolonie werden heropgevoed. Later
verhuisde dit naar Veenhuizen.
Bij Veldzicht is nu een TBS instelling. Daar lopen we achter
langs. Het is een groot park, waar op het land wordt gewerkt. We zijn mooi op
tijd weer bij de auto. Heerlijk gewandeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten