Dit keer ontmoet ik in Zwolle Petra. Onze rugzakken zijn zo licht mogelijk ingepakt, maar dit keer moest er wel meer mee, want we doen twee etappes met een overnachting. We reizen samen door naar Coevorden en kunnen daar gelijk met de eerst etappe beginnen. We lopen langs een makelaarskantoor (ja, de huizenprijzen zijn hier een stuk lager dan Amsterdam-Noord), over een brug gelijk het stadje uit. Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw. En gauw mogen we uit de bebouwde kom richting Drentse Poort lopen. Hier is het pad ongeveer 100 meter echt niet begaanbaar, zo drassig en modderig is het er. We wurmen ons door prikkelplanten.
Na twee bulten van vuilnisafval zien we de Drentse Poort. We lopen Overijssel in, de grens moet hier ongeveer lopen.
Kijk, en nou profiteer ik eens mooi van de jaren dat Petra in Botswana heeft gewoond. Ze is er aan gewend om te letten op dierensporen en -uitwerpselen. Is het van een gnoe of steenbok? Nee, we houden het op konijnen en herten.
Via klinkerwegen en asfaltwegen ( met aansprekende namen zoals Doorbraakweg) lopen we langs boerderijen richting Gramsbergen. De honden op de erven zijn oplettend. Wij dus ook. In Gramsbergen zijn we op de helft van vandaag.
We drinken koffie met een stuk notencake erbij in bierbrouwerij Mommeriete, direct aan het Coevorden-Vechtkanaal. Een heel vriendelijk meisje laat ons de ketels zien. Jammer dat we nog anderhalf dag moeten wandelen, anders hadden we zeker een flesje voor onze mannen meegenomen. We denken niet dat we er vanavond zelf trek in hebben.
In het dorp fotografeer ik de Pieterpad-parafernalia. Het voorjaar hangt - op 14 januari!- in de lucht, met de bloembollen op de stoep van de bloemenwinkel. Het had ons niet verbaasd, als we onderweg al krokussen of sneeuwklokjes hadden gezien.
Het pad loopt langs boerderijen, landerijen en stukjes bos. Het is duidelijk een toeristisch gebied, waar boeren met allerlei nevenactiviteiten extra inkomsten zoeken.
We zien Hardenberg al liggen aan de overkant van de Vecht. We raken aan de praat met een oude mevrouw die haar dagelijkse wandeling met de rollator loopt. Ze is jaloers op ons dat we zo ver en lang kunnen lopen. Ze heeft het vroeger ook veel gedaan.
De winkels zijn nog open in Hardenberg. En wat zijn het er enorm veel. Pal aan het station ligt onze B&B de Vlinder. Man en zoon zijn ijverig bezig om de electriciteitskabels bij de voordeur te repareren. We stappen over de kuil heen en worden gastvrij ontvangen. De verwarming doet het weer. We hebben het hele appartement voor ons zelf: een woonkamer met grote keuken, een slaapkamer, badkamer en separate wc, met wandsteunen en zonder drempels. Tot een paar jaar terug woonde opa hier in het aangebouwde stuk van het huis, vertelt de gastvrouw. Na een kop thee en plaatselijke koek lopen we terug naar het centrum van Hardenberg. Het Klepperhuus blijkt vanavond gereserveerd voor een gezelschap, dus belanden wij bij Grand Café Den Herdenbergher, waar we het laatste tafeltje bemachtigen. Pas later lees ik op hun website dat we hier hadden kunnen " ...genieten van de gezelligheid op de avonden waarin wij live-muziek organiseren en natuurlijk hebben we elke zaterdagavond ons danscafe met DJ voor de wat oudere jongere."
Thuisgekomen nemen we de tips van de huishoudcoöperatie van Rotterdam uit 1938 grondig door en doen - allemaal om te onthaasten- een puzzel van Donald Duck van 100 stukjes. We slapen vroeg en snel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten