Gelopen met mijn vader en Vera op woensdag 24 augustus (routekaart)
Ik grijp elke gelegenheid om een stuk van het Pieterpad te wandelen. Dus als mijn vader komt logeren, ruik ik een buitenkansje. Hoe pak ik het aan om mijn tachtigjarige vader het Pieterpad op te krijgen? Eerst door aan te telefoon aan te raden om zijn sportieve schoenen mee te nemen, voor het geval we de natuur ingaan. Kijk, hij heeft ze aan als ik hem woensdag om 12 uur bij station Nijmegen ophaal. Ik besluit al chaufferend tot een duidelijke vraag: Zie je het zitten om een stuk van het Pieterpad te lopen vanmiddag? " Ik denk niet dat ik het langer volhoud dan een half uur, en ik houd meer van fietsen".
O. Snel zoeken naar een aantal argumenten, en die op de goede toon communiceren. Dat ik een nieuwe passie heb, dat ik mensen uitnodig om een stukje met mij op te lopen, dat ik al een route heb uitgezocht zonder glibberige paden, dat ik er een verslagje van schrijf "op de computer" en dat Vera meegaat. Ik weet niet welk argument de doorslag geeft, maar mijn vader geeft aan de uitdaging te willen aangaan!
Nu de volgende stap. Vera mee zien te krijgen. Dat is makkelijk: "je mag het restaurant kiezen waar we vanavond met opa uit eten gaan. En je mag onderweg foto' s nemen." Zo, die is snel om.
Na de lunch gaan we met de auto naar Millingen. Hoe maak ik deze wandeling tot een succes? Want ik besef heel goed dat ik daar erg verantwoordelijk voor ben. Ik zet de volgende jokers in:
- een korte wandeling
- met veel horeca en " versnaperingen uit de tas"
- met minstens elk kwartier aanmoedigingen en complimenten van mijn kant
Dus beginnen we met een stop op één van de vele terrassen van Millingen. Na een frisdrankje zoeken we het eerste wit-rode Pieterpad symbool. Ik leg uit dat we die moeten volgen (en dat ze voor beide richting gelden, dus opletten). Na 200 meter kan Vera de eerste foto maken van de Antoniuskerk.
Na de bebouwde kom zijn we al gelijk op de grens van Duitsland en Nederland, die we 2 kilometer volgen. Langs grazige weiden, maisvelden, en heel veel koeien.
Bij het eerste bankje stoppen we. Maar alleen om opa's schoen uit en weer aan te trekken. Een heel project, want er zit geen schoenlepel in mijn standaarduitrusting van mijn heuptas (trouwens uberhaupt niet in ons huis).
Gelukkig: de eerste horeca in zicht! Op 3,5 kilometer zitten opa en Vera uitgebreid aan de appeltaart. Van erg goede kwaliteit, zo vinden ook de wespen. Het is een leuk terras bij De Zeelandse Hof, een mooie oude boerderij en nu ook camping. Vera neemt weer een foto.
Ik check of mijn vader de tweede helft ook ziet zitten of dat ik terug moet om de auto te halen. Hij wil door, het gaat goed!
Het graspad wat nu volgt loopt lekker. Er hebben al heel wat tractors over gereden.
Opa raakt aan de praat over zijn jeugd op de boerderij en dat hij wel drie kwartier moest lopen naar school. Ook op zaterdag. Vera zucht bij het idee en neemt nog maar eens een stophoestje uit haar heuptas.
We slaan de volgende twee bankjes zelfs over en lopen linea recta door naar Leuth! Bij de bushalte kan opa 20 minuten zitten op een bankje en slaan Vera en ik bij de Spar nog even nectarines (lievelingsfruit van Vera) en konijnenstro (voor haar trouwe huisdier) in. Bus 80 brengt ons in 5 minuten weer naar de auto. Via de Zevenheuvelenweg rijden we terug. Hier liepen Margot en ik vijf weken geleden dag 3 van de Vierdaagse! Opa sukkelt gezellig in slaap.
's Avonds bij de pizzeria (die Vera na wikken en wegen koos) heffen we het glas op deze uitzonderlijke wandelprestatie. We sporen mijn vader lachend aan zich in te schrijven voor de strandtocht Hoek van Holland - Den Helder: een stuk dichter bij zijn huis!
"Jaja, en dan gaan we zeker elke keer dat ik bij jullie kom, een langer stuk van het Pieterpad lopen om te trainen. Dan durf ik niet meer te komen!"
Ik grijp elke gelegenheid om een stuk van het Pieterpad te wandelen. Dus als mijn vader komt logeren, ruik ik een buitenkansje. Hoe pak ik het aan om mijn tachtigjarige vader het Pieterpad op te krijgen? Eerst door aan te telefoon aan te raden om zijn sportieve schoenen mee te nemen, voor het geval we de natuur ingaan. Kijk, hij heeft ze aan als ik hem woensdag om 12 uur bij station Nijmegen ophaal. Ik besluit al chaufferend tot een duidelijke vraag: Zie je het zitten om een stuk van het Pieterpad te lopen vanmiddag? " Ik denk niet dat ik het langer volhoud dan een half uur, en ik houd meer van fietsen".
O. Snel zoeken naar een aantal argumenten, en die op de goede toon communiceren. Dat ik een nieuwe passie heb, dat ik mensen uitnodig om een stukje met mij op te lopen, dat ik al een route heb uitgezocht zonder glibberige paden, dat ik er een verslagje van schrijf "op de computer" en dat Vera meegaat. Ik weet niet welk argument de doorslag geeft, maar mijn vader geeft aan de uitdaging te willen aangaan!
Nu de volgende stap. Vera mee zien te krijgen. Dat is makkelijk: "je mag het restaurant kiezen waar we vanavond met opa uit eten gaan. En je mag onderweg foto' s nemen." Zo, die is snel om.
Na de lunch gaan we met de auto naar Millingen. Hoe maak ik deze wandeling tot een succes? Want ik besef heel goed dat ik daar erg verantwoordelijk voor ben. Ik zet de volgende jokers in:
- een korte wandeling
- met veel horeca en " versnaperingen uit de tas"
- met minstens elk kwartier aanmoedigingen en complimenten van mijn kant
Dus beginnen we met een stop op één van de vele terrassen van Millingen. Na een frisdrankje zoeken we het eerste wit-rode Pieterpad symbool. Ik leg uit dat we die moeten volgen (en dat ze voor beide richting gelden, dus opletten). Na 200 meter kan Vera de eerste foto maken van de Antoniuskerk.
 |
| Millingen |
Na de bebouwde kom zijn we al gelijk op de grens van Duitsland en Nederland, die we 2 kilometer volgen. Langs grazige weiden, maisvelden, en heel veel koeien.
 |
| Langs de Duitse grens |
Bij het eerste bankje stoppen we. Maar alleen om opa's schoen uit en weer aan te trekken. Een heel project, want er zit geen schoenlepel in mijn standaarduitrusting van mijn heuptas (trouwens uberhaupt niet in ons huis).
Gelukkig: de eerste horeca in zicht! Op 3,5 kilometer zitten opa en Vera uitgebreid aan de appeltaart. Van erg goede kwaliteit, zo vinden ook de wespen. Het is een leuk terras bij De Zeelandse Hof, een mooie oude boerderij en nu ook camping. Vera neemt weer een foto.
Ik check of mijn vader de tweede helft ook ziet zitten of dat ik terug moet om de auto te halen. Hij wil door, het gaat goed!
Het graspad wat nu volgt loopt lekker. Er hebben al heel wat tractors over gereden.
Opa raakt aan de praat over zijn jeugd op de boerderij en dat hij wel drie kwartier moest lopen naar school. Ook op zaterdag. Vera zucht bij het idee en neemt nog maar eens een stophoestje uit haar heuptas.
We slaan de volgende twee bankjes zelfs over en lopen linea recta door naar Leuth! Bij de bushalte kan opa 20 minuten zitten op een bankje en slaan Vera en ik bij de Spar nog even nectarines (lievelingsfruit van Vera) en konijnenstro (voor haar trouwe huisdier) in. Bus 80 brengt ons in 5 minuten weer naar de auto. Via de Zevenheuvelenweg rijden we terug. Hier liepen Margot en ik vijf weken geleden dag 3 van de Vierdaagse! Opa sukkelt gezellig in slaap.
's Avonds bij de pizzeria (die Vera na wikken en wegen koos) heffen we het glas op deze uitzonderlijke wandelprestatie. We sporen mijn vader lachend aan zich in te schrijven voor de strandtocht Hoek van Holland - Den Helder: een stuk dichter bij zijn huis!
"Jaja, en dan gaan we zeker elke keer dat ik bij jullie kom, een langer stuk van het Pieterpad lopen om te trainen. Dan durf ik niet meer te komen!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten