Eigenlijk zou ik vandaag een andere etappe lopen van het Veluwse Zwerfpad, maar mijn wandelmaatje moet helaas verstek laten gaan. Dan kies ik een route wat dichter bij huis.
Om 11.15 uur koop ik mijn entreekaartje bij Schaarsbergen, ingang Hoge Veluwe. In de wintermanden blijk je korting te krijgen met je museumjaarkaart.
Deze ingang nam ik al eens eerder, toen ik naar Otterlo wandelde. Nu gaat de dagvariant naar Hoenderloo, maar ik heb al besloten om maar tot het Kröller Müller Museum te lopen, en daar met een witte fiets terug te rijden naar Schaarsbergen. Misschien komen die 5 kilometer van het museum naar Hoenderloo nog een andere keer. Nu is het te ver, want....er ligt een sneeuwdekje. Wandelpaden zijn glibberig.
Ja, en daar loop ik dan. Toch stevig doorstappend, maar vast voornemens niet uit te glijden. In geen velden of wegen is er een andere wandelaar te bekennen. Al helemaal geen fietser, want de fietspaden zijn spekglad. In in de sneeuw wel sporen van herten en gewoel van zwijnen. Het is leuk spannend hier! Het wordt iets minder leuk wanneer de markeringen onduidelijk worden. Ik bestudeer mijn kaartje zo goed mogelijk en heb ook nog een extra kaart van de Hoge Veluwe bij me, maar kan het toch niet helemaal zeker vinden waar ik me bevind. Zoals zo vaak komt er juist dan een echtpaar met GPS mijn kant opgelopen. Opgelucht loop ik even later een bospad in om de route na 500 meter weer op te pakken.
De wolken zijn bezwangerd van sneeuw. Heet dat niet zo? In elk geval is het best donker, alsof het al schemert. Aan een besneeuwde picknicktafel drink ik een kopje thee uit de thermoskan. Ik zie een klein beetje op tegen de terugreis om de fiets. Wanneer ik op de kaart kijk, zie ik dat ik het beste de weg voor auto's kan volgen. Ik mis weer een markering en kan nu wel snel lokaliseren waar ik wél ben. Dan besluit ik om ook wandelend alvast de autoweg te nemen. Het uitzicht is er niet minder om. En maar een enkele auto rijdt door het park.
Het is bijna alsof ik op een andere planeet ben, of in de Oostvaardersplassen ofzo (wil ik ook nog steeds een keer heen!). Het (grof en fijn) wild laat zich helaas niet zien op deze koude dag. Maar evengoed is het heel speciaal om hier in mijn eentje te stappen. Bij Monsieur Jacques berg ik mijn wandelboekje op en ga naar het museum in. Om er direct aan de achterkant weer uit te gaan richting Beeldentuin. Mijn doel is de jardin email. Hij is in onderhoud. Via een enge draaideur verlaat ik het museum via de achteruitgang. Nu sta ik vrijwel direct bij de Koperen Kop. Ik heb keus uit honderden witte fietsen. Allemaal met kinderzitje. Geinig gezicht.
Het is nog een uurtje flink doortrappen op het heuvelachtig terrein. Het is prima te doen nu ik de autoweg volg. Om half vier ben ik weer bij de parkuitgang. Trots en voldaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten