Wat een heerlijkheid is het verblijf op een waddeneiland. Zelfs als het maar 8 uur kort is. En zelfs als je op de boot ziet dat horden mensen samen met jou ook het Waddengevoel willen beleven. Want je weet: die verspreiden zich in een mum van tijd over het eiland, zodat je werkelijk op diverse plekken op het eiland het idee zult hebben dat je er alleen bent.
Dat weet ik allemaal uit ervaring. En bovendien weten Ina en ik uit ervaring dat het op de eerste zaterdag van oktober altijd mooi weer is.
Een nieuwe ervaring voor mij is het rijden op een electrische fiets. Want fietsen staat deze dag centraal. We hebben er twee gereserveerd via internet bij Jan van Vlieland. Dat is handig, want dan hoef je niet in de rij bij de kassa. Dat was het idee... Het jaarlijks uitje van de Zaanse vogelaars zorgt evenwel voor wat vertraging bij de fietsverhuurder. De 23 dames en heren hebben moeite zich te herinneren of ze een dames- of herenfiets, een electrisch of gewoon model hebben besteld.. Kortom: we hebben wat geduld nodig voor we op onze fiets zitten. En dan gaan we uiteraard full speed weg in de turbostand. Sjezen langs ijsvijver en fazantenpaar, slippen door zand en besluiten dan toch maar even de sportstand in te gaan. Bij de mevrouw van de paarden informeren we of Goliath nog leeft.
Mijn wandeling begint uren later, wanneer we inmiddels een kop koffie met meer dan verrukkelijk cranberrygebakje in vorm van schelp op hebben, als mede een vislunch met briesoep (wederom met vleugje cranberrysaus). De makreel staat nog in mijn maag als ik het Posthuys verlaat. Ina breit verder aan haar sok.
Ik loop kaartje 3 van de gids Wadden wandelen. Dit is het gebied van de Kroon's polders. Opzichter Kroon van Rijkswaterstaat liet hier ter bescherming tegen de zee takken en rietschermen aanbrengen, ten oosten van de Vliehors. Daardoor ontstonden stuifduinen met vier nieuwe polders er tussen in. Een paradijs voor vogels. En dus ook een paradijs voor vogelaars. Die zijn vandaag in grote getale naar deze plek getrokken: het is internationale vogelteldag.
Wanner ik de vogelaars achter me heb gelaten, loop ik twee kilometer helemaal alleen over een slingerend paadje met lage begroeiing. Af en toe zie ik de waddenzee. Het geluid van de wind door de zilveren blaadjes, en het getwiet van vogels met namen. Het enige gebouw is een militair complex en na een korte tussenstop begint weer twee kilometer eenzaamheid op het Noordzeestrand. De bandensporen van de Vliehors-expres hebben mooie gedichten op de zandvlakte achtergelaten. Gouden vondst. Verder zelfs geen voetstappen in het zand. Meeuwen dobberen in de branding, in de verte onweerswolken, en geen mens of hond te zien. Ik neem me heilig voor vaker naar de Waddeneilanden te gaan. Die urenlange autotocht al dan niet met vertraging rond Joure is het allemaal meer dan waard.
De sok is zo goed als af, wanneer ik terugkom bij het Posthuys. Na het tonic-moment sjezen we linea recta naar het dorp en leveren de fietsen in. Het begint te druppen, en als we onze pannenkoek bij de Likkebaert besteld hebben barst de bui los inclusief hagel en bliksem. Maar wij zitten daar goed en spelen nog een spelletje tarantula, béééé, moeoeoe, lorrelorre, wafwaf.
1 opmerking:
Eindelijk weer 'ns een tijd gemaakt om lekker bij te lezen.
Die heerlijke verslagen zijn toch extra leuk als je er zelf bij bent geweest :)
Een reactie posten