Alkmaar - De Rijp (19 km)

Gelopen met Wendeline op zaterdag 25 augustus 2012 (route)

Na een goede nacht en lekker ontbijt gaan we welgemoed op stap. Om negen uur lopen we al langs de stadswal van Alkmaar en via een industrieterrein de stad uit. Het is zeer bewolkt. We zetten de Noordermolen, die op de voorkant van de Trekvogelgids staat, op de foto. Met het pontje van Akersloot gaan we het Noordhollands Kanaal over. En dan lopen we in de Schermer langs boerderijen 'Zorg en Hoop' en 'De Uithoek'. Werkelijk om de 300 meter doen we de regenjassen aan en uit, aan en uit.

Noordermolen vlakbij Akersloot

 

 

De polderwegen zijn kaarsrecht. Op de Oudelandsdijk zet de boer net het hek open, zodat de koeien de wei in kunnen. Sommige koeien zijn daar erg blij mee!

Bloemendalerweg

Dit gebied is het land van Leeghwater, geboren De Rijp en bekend van zijn innovaties in het droogleggen van polders. Er hebben hier vroeger nog veel meer molens gestaan. We wandelen verder langs het mooie gebouw van het Julianagemaal en nemen even later een stop bij een picknicktafel. Veel ganzen in de wei.

Julianagemaal bij Driehuizen

Wat een knus dorp is Driehuizen. De beschrijving in het boekje is lachwekkend, doch treffend: Een dorp als Driehuizen zien we graag. Te midden van weilanden een rijtje huizen, dat meekromt met de vaart. Arbeidershuisjes op een dansende rooilijn, een paar stolpboerderijen, kerke, cafeetje. Meer is het niet, maar het is genoeg. Het is nu net even heel mooi weer, dus we gaan niet binnen zitten in café de Vriendschap. Ondanks de mooie spreuk die we op de kamer van ons overnachtingsadres lazen: Met een vriend aan je zij is geen weg te lang (Japans spreekwoord). We zitten op een bankje buiten en worden belaagd door poesjes.

Driehuizen

Gelukkig is het niet heel ver meer wandelen, want de voeten zijn moe. En er barst een bui los. Bij Graft aangekomen (via het schilderachtige Noordeinde) is het al weer droog. We nemen een kijkje bij het prachtige raadhuis in Graft, in renaissancestijl. Boven is de tafel in de raadskamer van 1613 (!!) nog authentiek. De vrijwilligster van dit museumpje is erg blij met onze komst. We zijn de eerste gasten van de dag, en waarschijnlijk ook de laatste..

Raadzaal in Graft

Graft en De Rijp zijn na een enorme armoede - de inwoners in de veendorpen altijd vechtend tegen het water- tot bloeiende welvaart gekomen in de zestiende en zeventiende eeuw. Dankzij handel, visserij, touwslagerij, haringvangst en walvisvaart, werd het een rijke gemeente. Met een grote Nederlands Hervormde Kerk, en grote groep doopsgezinden. Kortom: we leren veel in museum Het Behouden Huis in De Rijp, dat we ook nog aandoen.

De Rijp

We eindigen deze dag met een ritje met de buurtbus. De chauffeur vertelt honderduit over de Beemster. Het stratenplan zou vollediig samenvallen op een plattegrond van Manhattan. Morgen wordt gevierd dat de Beemster dit jaar vierhonderd jaar bestaat. Er komt een groot feest met praalwagens. Er is inderdaad veel versiering te zien. Jammer dat de weersvoorspellingen voor morgen heel slecht zijn. Maar hopelijk hebben ze geluk en valt het net zo mee als vandaag voor ons. In Purmerend nemen we de trein en genieten na van deze afwisselende tweedaagse met strand, duinen, stad en polder.

Bergen aan Zee - Alkmaar (23 km)

Gelopen met Wendeline op vrijdag 24 augustus 2012 (route)

Weer eens een wandelweekend met Wen. Waar we vorig jaar begin september in Groningen het Pieterpad begonnen, hebben we nu een overnachting in Alkmaar geboekt. Geen studentenstad, dus van de introductieweek zullen we hier weinig merken. Sterker nog, het is hier nog vakantietijd. We gaan hier de eerste twee etappes lopen van het Trekvogelpad. Het Trekvogelpad is 422 kilometer lang en loopt van Bergen aan Zee tot Enschede. Ik heb er al 100 km van gelopen in de buurt van de Utrechtse Heuvelrug en de Veluwe. Maar het voelt vandaag toch een beetje als de echte start.

Vanaf Alkmaar CS nemen we bus 6, die ons via het dorp Bergen (waar de wandeling helaas niet doorheen loopt) naar Bergen aan Zee brengt. Het officiële startpunt van het Trekvogelpad is slechts een roodwitte markering op een lantaarnpaal bij de bushalte. Daarom nemen we de startfoto maar bij het kunstwerk op het plein van Bergen aan Zee. En 100 meter verder nemen we nog een startfoto bij "Bruintje aan Zee".

Op het strand zijn wel gasten, maar het is niet druk. Een enkeling waagt zich in zee. Wij beginnen deze etappe met het nuttigen van een meegebrachte lunch uit de rugzak. Voor mij is dat een sushi-pakketje. Dat gaat voor de meeuwen niet ongemerkt mijn mond in. Ik word van twee kanten beloerd en houd mijn bakje stevig vast.

Na een halve kilometer verlaten we het strand om de duinen in te gaan. Bij het Nivon Zeehuis, voormalig koloniehuis voor stadse bleekneusjes, kopen we kaartjes voor het Duingebied. De wandeling staat redelijk aangegeven. We lopen in elk geval nergens fout. We komen meer fietsers dan wandelaars tegen. Het is lang geleden dat we in de duinen zijn geweest en genieten er echt van: het mulle zand, de droge struiken, de konijnenkeutels, de bloeiende heipollen, het slingerende pad. De hoogteverschillen en de zachte ondergrond maken het wel pittig.

Aan de rand van het duingebied, bij Wimmemum houden we het hek open voor een man, die met een koffieblik Douwe Egberts behoedzaam richting zijn huis loopt: aha, het blik is tot over de rand gevuld met bramen! Zelf houden we een korte stop bij een bankje naast een verlaten kraampje, waar je alleen uien en bloemen kan kopen, en geen fruit. Maar zo raakt de eigen rugzak wel weer lichter. In Egmond aan Zee lopen we een paar honderd meter samen op met een vrouw, die haar hond uitlaat. Zij is met drie (schoon)zussen het Pieterpad aan het lopen en al bij de laatste etappe beland,en vraagt om advies voor een volgend pad.

We verlaten het duingebied om -langs het standbeeld van graaf van Egmond in Egmond aan den Hoef- de Zuidermeerpolder in te gaan. Met ingebeelde souplesse nemen we een stuk of tien overstapjes. Veel vogelgeluiden in de Hoevervaart, maar door de hoge bordeaux-kleurige rietpluimen zijn ze niet te zien. Wanneer we Alkmaar binnenlopen is het al 18.30 uur. Bij de hertenboerderij in het park bellen we met het thuisfront. Dan gaan we de stad in, langs de gebouwen van het Medisch Centrum Alkmaar. Kijk eens aan, het is kermis. Dat maakt dat we flink doorlopen. Een foto bij de hof van Sonoy dat we kennen van oktober 1996. Elke vrijdagmorgen is er kaas in Alkmaar, maar daar is nu niets meer van te zien dan bierdrinkende kaasdragers op de kermis.

Graaf van Egmond

Hoevervaart

Baafjespolder

terrasjes op de Vismarkt van Alkmaar

De terrassen zijn vol in de avondzon. We vinden nog een leuk plekje op een terras bij  Heerlijk Nel met joviale bediening. Na de geitenkaas-maaltijdsalade schuifelen we naar ons Vrienden op de Fiets adres op de Nieuwlandersingel. Terwijl kleindochter er The Voice of Holland kijkt, praten wij met de gastheer- en -vrouw. Niet lang, want we zijn moe. Om 23.00 gaat het licht uit.

Maurik - Rhenen (19 km)

Gelopen op woensdag 15 augustus 2012

Amper een weekje thuis uit Italie, en ik grijp mijn kans om weer een LAW-etappe af te leggen. Het wordt vandaag tropisch warm. Vroeg vertrekken lukt niet. Ik neem vanaf Rhenen de Arriva-bus 44 naar Maurik, die 1 keer per uur gaat. Ik ben de enige passagier. In Maurik loop ik naar de Rijnbandijk, en begin met een kop koffie bij Theetuin The happy view. Wat een aardige eigenaars! Ik schuif bij hen aan tafel en hoor hoe ze van de ene op de andere dag dit huis hebben gekocht en er sinds vijf jaar een theetuin runnen. Ze hebben een eigen moestuin, notenboom en wat fruitbomen, en eten en leven zo duurzaam mogelijk. Ze verkopen ook allerlei jams, pruimensap en pruimière. Door de slechte pruimenoogst, heeft hij dit jaar pruimen moeten inkopen om aan de wens van klanten te voldoen. Normaal gesproken levert de  pruimenboom 400 kilo (!), dit jaar hingen er vier stuks aan de boom.

Dat ik in de Midden-Betuwe ben beland is duidelijk. Ik loop vandaag bijna alle wegen langs appel- en perengaarden. Wat een enorme aantallen groeien er hier. Als aalbesjes hangen de rode appels aan de takken. Er wordt vandaag niet geoogst. Misschien is het daarvoor te warm? Dankzij een oostenwind is het voor mij nog net te doen. Hoewel er op de Rijn(ban)dijk bijna geen schaduw is.

Langs veel bekende plekken (de pont bij Amerongen, het viaduct bij Kesteren), loop ik richting Rhenen. In de verte is de Cuneratoren al te zien. Omdat heel de weg geasfalteerd is, kom ik veel fietsers tegen. En eigenlijk geen enkele andere wandelaar. Als lunch heb ik nog wat Toscaanse crackers plus wat druiven in mijn heuptas. Na een uur of vier ben ik weer bij de auto. De thermometer op het dashboard geeft 33 graden aan. Ja, zo voelt het ook wel. Voldaan tuf ik rustig naar huis.

Theetuin The Happy View in Maurik

Aan de Rijnbandijk

Vossenpassenweg (bij Ingen)

boerderij aan de rand van Lienden

kerktoren van Lienden

Cinqueterre: Vernazza - Monterosso al Mare (2 uur)

Gelopen op maandag 6 augustus 2012 met Nico, Margot en Vera

In de bergen meet je de afstand van een wandeling niet in kilometers maar in uren. Het traject dat we van Cinque Terre lopen, staat bekend als het zwaarste gedeelte van het in totaal vijf uur tellende pad. als opwarmertje lopen we eerst in twintig minuten de Via dell' Amore van Riomaggiore tot Manarola. Deze buggy- en rolstoelroute is prachtig gelegen en uit de rotsen gehouwen. Aan de rand van het pad hangen liefdesslotjes in allerlei kleuren en formaten. Omdat het een bewolkte maandag is, is het relatief rustig. Voor de mooiste foto-resultaten missen we wel de strakblauwe hemel. Maar voor het wandelen zelf zijn de wolken en het windje wel gunstig. Evengoed is het namelijk nog erg warm. 

Vanaf Manarola nemen we de vertraagde trein naar Vernazza, een ritje van tien minuten door tunnels. In Vernazza eten we een foccacia op het plein bij de haven.  Daar ontdekken we in een steegje de eerste steile trap van de te volgen etappe naar Monterosso, met de bekende rood-witte markering.
Ik ben blij dat ik mijn warme bergschoenen niet aan heb. Ook mijn ecco-sandalen kunnen het pad van Vernazza tot Monterosso prima aan.  Al is het wel behoedzaam stijgen en dalen over de gladde traptreden. De richeltjes zijn soms smal, zeker bij het passeren van wandelaars uit tegengestelde richting. We zweten als ottertjes, omdat we alle vier een rugzak dragen met veel water, badlaken en zwemkleding. Want dat is dan wel het prettige vooruitzicht: een plons in de Middellandse zee. 

We wandelen langs terrassen met druivenplanten en olijfbomen, met regelmatig uitzicht op de heldere zee, en natuurlijk de pastelkleurige dorpjes. Het is geen wonder dat dit gebied een beschermd natuurpark is.
Met mijn bergtocht van afgelopen donderdag nog in de benen is deze wandeling appeltje-eitje. De energie die ik over houd, gebruik ik voor de morele ondersteuning van Margot en Vera en voor het nemen van tig foto's.   

Via dell'Amore

Manarola

Vernazza

Monterossa

Riomaggiore

Riomaggiore

Monte Tre Sassi (2610m)

Gelopen op donderdag 2 augustus 2012 met Jeroen en nog een paar bergwandelaars

Na een goede nacht sta ik om 08.00 uur paraat voor mijn eerste donderdagwandeling. Wandelstokken kon ik lenen van Jeroen. De die-hards van Idro verzamelen zich voor een bergtocht in de buurt van Madonna di Campiglio. We zijn met zijn negenen plus berggidsen  Wiepkje en Ugo. We poolen met een paar auto's en ik beland - in het echt gebeuren dingen die je in een boek wat gezocht zou vinden- bij een Nederlander die 200 meter van ons huis in Nederland afwoont. Moet je 1000 km van huis zijn om een buurman van een straat verderop te ontmoeten....!? 

De weg naar het noorden is rustig, van de regio Lombardije naar Trentino. Een echt wintersportgebied is deze westelijke uitloper van de Dolomieten. Om kwart over tien gaan we aan de wandel. De slogan 'depadenopdelanenin ' is beter te vervangen door 'detoppenopdekammenover'. We gaan steil omhoog over een smal  en begroeid  paadje. Ugo loopt in een langzaam en gestaag tempo. Ik probeer in zijn voetsporen omhoog te lopen, terwijl het zweet al snel over mijn rug en gezicht loopt en mijn hartslag verdriedubbelt. Heimelijk kijk ik naar de anderen: hebben zij dat ook en hoor ik ook hun gehijg of is dat alleen het mijne? Maar al snel besluit ik dat ik me wil concentreren op mijn eigen wandeling. Vergelijken laat ik los. Denk niet aan hoever het nog zal zijn, waar ik in hemelsnaam aan begonnen ben en wanneer de eerste pauze zal zijn.  Met dank aan de levenswijsheden van Simone Ahwina. En kijk, daar volgt de beloning voor mijn mentale ommekeer: edelweiss op ons pad.

En zo lukt het om te genieten ondanks de blaar op mijn linkerhiel en het steentje in rechterschoen. We passeren de boomgrens en belanden bij een maanlandschap met louter steengruis. We zitten op 2610 meter! Wat een piekmoment, smsen (er is bereik!) met het thuisfront. Die dobberen op een bootje en eten een ijsje. En hier sta ik op geweldige hoogte, badend in het zweet, maar met brede grijns mijn appeltje peuzelend en genietend van het uitzicht. Als we weer verder trekken is er geen mogelijkheid om het uitzicht te bewonderen. Alle aandacht is nodig voor de meter voor je,waar je de schoen neerzet. Een uitglijder is zo gemaakt, en hier niet zonder gevaar. Over gruis, stenen en rotsen schuifelen we terug. De stokken geven houvast, en zijn me soms tot last als ik hurkend van een rots afdoet. Iedereen helpt elkaar. Hartverwarmend. 

Jeroen is - net als ik- meer in zijn element met dalen dan stijgen. Er is nu ook meer adem om gesprekken te voeren, al lopen  we wel in een rijtje achter elkaar. Op 2200 meter zit Rifugio Graffer. We schuiven aan de picknicktafel op het terras. Terwijl we wachten op de lasagne, observeren we de wandelaars waarvan sommigen zelf geklommen hebben, en anderen relaxed uit de gondel komen stappen. Zelden zo'n lekkere pasta gegeten; alles zou me op dit moment uitmuntend smaken. Eindelijk tijd het steentje uit mijn schoen te verwijderen. En na de café Americano, espresso, cappuccino of café grappa vervolgen we onze weg. Die is eenvoudig: onder de kabelbaan door over de groene skipiste. Laatste keer dat ik in zo'n kabelbaan was, was in Venlo in april op de Floriade  De slotkilometers gaan door het bos, waar verse mest gestort wordt voor een authentieke natuurbeleving met alle zintuigen. 

500 meter voor we bij de auto's zijn begint het te spetteren. Zeer, zeer voldaan, stap ik in. Nu begint het moment waar ik vanochtend al naar uitkeek. De schoenen uit, de kilometers in de benen, vanuit een rijdende auto het landschap bewonderen. Ik ben bang dat ik verkocht ben voor de donderdagwandelingen van Idro. Zeker als ik later de statistieken hoor: een van de zwaarste wandelingen, meer dan duizend meter gestegen en gedaald over een afstand van 20 km. Nu morgenochtend nog even de duizend meter zwemmen - het Idromeer in de breedte heen en weer- en dat piekmoment neemt niemand me weer af.